day zero

Gisteravond naar ons nieuw hotel verkast, eerst nog wat eten in een karaoke-bar. Je kan je voorstellen d om de "grote"at dat niet lang geduurd heeft, alhoeqwel sommigen de fun van vals zingende en zwiepende gasten en grieten wel zagen zitten.  Vroeger tussen de lakens dus om de "grote" dag aan te vatten. Misschien groot eerder door wachtend vervangen. Onze bagage moest op tijd in de trailer zijn dus wou Hans om half acht de bagage naar de start plaats overbrengen, deze moest om 14 uur immers op de camion staan. Eerst nog een ontbijt, het aantal eieren dat ik hier al heb gegeten kunnen onze kippen niet op een week bij elkaar leggen, ook niet voordat ze verdwenen waren na een vossenbezoek. Tegen half tien vertrokken we dan na ettelijke koffies met onze fietsen richting start plaats, onderweg was nog een spaak van Pirre zijn achterwiel geknapt. Geen erg, op de startplaats stond de plaatselijke fietsenmaker "obsessionbikes" met een team van 11 man klaar om een nieuwe spaak te draaien voor Pirre, de juiste maat hadden ze niet bij, maar wel het juiste gereedschap. Deze gasten zullen ook op iedere startplaats klaar staan om de fietsen van 500 bikers rijklaar te krijgen tegen het startschot van 's morgens. Ondertussen waren Jan en Rein al een uur aan het aanschuiven om ingeschreven te geraken, zij werden verondersteld van om 10:00 vertrekken. De rest kon het rustiger doen, van de meesten van ons begint de naam ergens van achter in het alfabet, ik kon dan ook wachten tot 15:30 voor ik van start kon gaan voor de proloog.

En aanschuiven, tegen 12:30 hadden we alle paperassen ingevuld onze tassen, shirts en nog wat andere merchandising gekregen, verteld welk restaurant we dag 2 wensten en hoe laat. Tegen twee uur waren we het wachten op ons startschot stilaan beu. Jan en Rein vertelden ook dat ze er niet naar keken wie wanneer vertrok. Dus wij op 't gemakt naar boven een km of twee verder naar de start. Een lange rij was daar aan het aanschuiven. Daar had ik geen goesting in, dan liever het parcours afwandelen en kijken hoe de anderen over die dikke grote boom rijden. Wouw, dat was eerder vliegen dan rijden. Waar wij de wielen zo snel mogelijk aan de grond willen vlieden die een meter verder om direct een volgende jump over enkele kleinere stenen te nemen. Verder naar boven was Hilde en Shana foto's aan het nemen waar ook een van de mensen van BCBR stonden, "How, are you the Belgian, I heard about you, guy's." Ja, lap we gaan hier echt wel over de tong. 

Nadat Elias zijn volledig achterrem systeem met Rob gewisseld had, kon ook hij aansluiten. Ik heb geprobeerd een foto te nemen,

maar vrees dat ik op Hilde haar foto's zal moeten wachten. In ieder geval steelt niet enkel Elias de show met zijn Sandman, er rijden er twee mee met een fatbike eenwieler. Koen,  nog een gat in de markt? Rein heeft daar foto's van. Het wordt tijd dat ik er wat van ga verzamelen...

Uiteindelijk zijn wij bij de laatsten gestart, het was dan ook 16:00. Rustig begonnen om me zeker niet op te blazen tegen de dat ik aan de steile helling moest beginnen. Onderweg nog enkele seconden verloren om mijn ketting terug om het kleinste tandwiel te krijgen. En Pirre die achter me aan zat te komen. Op de steile helling toch moeten afstappen, de stress van een wedstrijd komt mijn kunnen niet te goede. Of was het het spinnen van gisteren dat toch in de benen gekropen was? Met enkele racehengsten achter me ging het afdalen ook niet vlot 'I'm coming left, left, left. I  hit you on the flat part. Waardoor ik uit de trappers schoot en tegen ik er weer in was, was het volgend racekonijn er. Juist voor de dikke boom toch terug iets of wat snelheid en het verstand terug op de piste. 13min20  slechte tijd vond ik, wel dubbel zolang als de snelste, en stuk trager dan Elias met een 9minuten. Na de ellenlange briefing met nog wat richtlijnen over poema's, grote beren en grizzly's trokken we voldaan en hongerig naar het hotel. Dus als je de volgende dagen nog iets van me leest heb ik nog geen grizzly tegen gekomen, als je enkele dagen niets leest heb ik geen internet meer gevonden.

nog een dag te gaan

Zaterdag middernacht is het nu in Belgenland, vrijdagavond 18:30 is het in Vancouver, een stralende hemel, een stralende dag en vandaag meer dan één stralend gezicht gezien.
Gisterenavond na de rit zijn Jan en Theo naar Horseshoebay getrokken met de fiets om de ferry's voor onze aftertrip vast te leggen, een kleine 20km dachten ze, een uurtje naar ginder en een uurtje terug. Best mogelijk om nog even overentweer te rijden. Om 19:00 hadden we afgesproken om met de bus naar een of andere Italiaan te rijden voor een pasta-schotel. Jan en Theo waren in geen velden of bergen te zien. Dus wijle maar op de bus naar de terminal van de zeebus.  De Italiaan had nog plaats voor 12 mensen, met 21 kom je daar dan ook niet aan de bak. Dus de minst fanatieke pasta-eters gingen op zoek naar iets anders, wat niet moeilijk was, een Griek gaat er ook wel in. Om in de sfeer te komen bestelden we een aantal mythos-pintjes, dat was er geen, met rode kaakjes moest de uitbater vertellen dat hij geen mythos in huis had, dan maar een plaatselijk pale-ale besteld. Eerst wat meze, zoals het bij een Griek hoort en een hoofdschotel en een pale-ale... 
Terug thuis waren Theo en Jan al onder de lakens gekropen. Het verhaal vanmorgen klonk ongeveer zo: die kleine 20 km waren er vlot 27 geworden en de baan naast de kust loopt niet zoals bij ons mooi vlak maar daar zitten serieuze hellingen in. Dus in plaats van op een klein uur hadden ze er een dikke anderhalf uur over gedaan. Om vast te stellen dat de ferry's enkel per telefoon konden vastgelegd worden, de publieke telefoon in het reservatiekantoor was echter buiten werking. Onverricht ter zake hebben ze dan maar de bus genomen, ook dat is een evenement. De fietsen kunnen zonder problemen mee op een fietsendrager voor de bus, wel een knap systeem, je moet je fiets er opzetten en vastklikken, niet meer, niet minder, moest er iets met de fiets gebeuren dan heeft de buschauffeur het ook direct gezien.
Voor 9 uur moest vandaag onze bagage gepakt zijn om verkast te worden naar een ander Holyday Inn-hotel in Vancouver. Om 10 uur stonden onze begeleiders voor een trip naar Squamish een dorp meer noordelijk, waar we op racedag 6 ook zullen passeren, om daar de smooth en curlly trails te doen, gewoon om de streek te verkennen.

Rustig wat spinnen om de benen wat los te rijden, jawadde. Dat rustig rijden begon met een redelijk (naar de normen van hier) technisch stuk van een km of zo om daarna met een 3% omhoog te gaan, niet steil, maar steil genoeg om je af te vragen waar je je benenspieren ergens vergeten was, in de fietskoffer, in de bagage voor de volgende dagen? Het tempo van de eersten lag ook niet op het niveau van een rustig spinnend ritje. Maar het klimmetje was de moeite, mooi bos waar we misschien wel een beer of poema tegen het lijf zouden kunnen lopen. Het vervolg was wel meer mijn meug (niet alleen van mij trouwens), over een "rollercoaster" naar beneden, met korte, zeer korte bochten en hier en daar een steen of tak, en anders een droppeke. Niet overdreven technisch, wel mooi, snel, gewoon fun om te doen, het laatste stuk hebben we zelfs twee keer gedaan.
Nadien nog een pint gaan drinken in een plaatselijke brouwerij die al verschillende wedstrijden had gewonnen, maar waarvan de uitbaters van het Belgium beer nog niet gehoord hadden. Eer deden ze hun bier niet aan, zoals bij onze oude belgen en ridders werd het bier in grote kannen op tafel gezet, zoals je bij ons water op tafel zet. De kunst van het tappen, de juiste schuimkraag, die een tijdje stand houdt, kennen ze hier niet.
Op de terugweg nog even gestopt om de plaatselijk waterval te bezien. Op de parking stond de rest van een omgehakte boom, ondertussen het middelste helemaal hol, ik kon daar gewoon in ronddansen, ik schat een meter twintig in doormeter.

De waterval was ook niet niets, 335 meter hoog, de Shannon Falls is de tweede grootste water val van Britisch Colombia.

                          

De terugweg was ook de moeite.

fantastische trails

Gisterenmiddag een eerste toertje gedaan op wat we dachten de trail van de proloog zou zijn. Eerst viel het tegen gewoon naar boven over asfalt en dan wat klimmen over een grind pad, in het bo, s was het al iets gezelliger, hier en daar een steen ontwijken, een kort steil hellingetje omhoog tot een splitsing van wegen, hier zagen we wat dit bos, deze omgeving te bieden heeft. Een werkelijk steil pad omhoog, waar je op het puntje van je zadel moet zitten om een goede balance te vinden tussen voldoende grip op het voorwiel om te kunnen sturen en voldoende grip op het achterwiel om tractie te houden Niet enkele meters maar toch iets van 400 meter lang, een tof pad laverend tussen afgestapte bikers, stenen en wortels. Eens boven was het slikken, niet steil bergaf maar net steil genoeg om voldoende snelheid te hebben om tussen nog grotere wortels en stenen de droppekes te nemen. Onderweg toch enkele keren moeten afstappen om over enkele bomen te stappen, eens ervoor zag je wel dat de bomen voorzien waren van stenen op er toch te kunnen overrijden. De derde boom had wel een diameter van een halve meter, hier zeker afstappen en denken geraakt hier iemand op zijn fiets over? Eens terug op het startpunt keken we elkaar eens aan "nog eens?" Enkele goed bedoelde raadgevingen over hoe je die bomen moet nemen.

Nu vastbesloten dat dat moest lukken. en  ja, de eerste ging vlot; de tweede ook, nu die dikke boom ... Ik reed eerst, Barny achter mij, zou ik? Ja, dat moest lukken. En gelukt was het. Barny kon niet anders dan zijn kunnen ook te testen, net als al de anderen.
's Avonds down town, onze dames begeleidsters gevolgd, eerst met de bus, dan met de zeebus naar het centrum van Vancouver, toffe winkel omgeving, waar je direct merkt dat er hier twee snelheden zijn, of toch minstens twee inkomensklassen, voornamelijk deze die met een plastic bekertje bedelend je aanspreken vallen dan wel het meeste op.

Om de stad te kunnen overzien zijn we een pint gaan drinken op 135 meter hoogte, in een draaiend restaurant, dat was goedkoper dan te betalen voor het toeristisch niveau er juist onder voor 15$, dan liever een pint van 7$; de helft van de prijs en je krijgt er een pint bij om Vancouver vanuit de lucht te zien.
Vanmiddag hebben we, onder begeleiding van de inrichters van de race, de juiste proloog gereden, ipv af te slaan op het steile stuk naar boven zit er een gemakkelijker stuk tussen, oef. Wel verder eerst een simpele afdaling en dan een iets minder technisch maar even steil stuk omhoog. De afdaling ging deze keer minder goed, die grote dikke boom heeft me getackeled, effe ondersteboven en enkele schrammen rijker.
Na de proloog hebben ze ons van enkele tracks laten genieten die typisch zijn voor de omgeving van Vancouver, om het simpel uit te drukken geen kattepis. Omhoog, omlaag over wotels en stenen, hier en door was er een parcours over houten planken, of een vlakgezaagde boomstam, in de lengte richting. Eén simpel woord: fantastisch!!!!!

Koen als je dit leest, die hoeve verkopen en naar hier afkomen!!!!!
Morgenvroeg moeten we van hotel verhuizen, benieuwd of ik daar internet vind.

lange dag

Gisteren vertrokken in Brussel. Wel met de nodige spanning, 20 km file op de Belgische autostrades, waarvan er 15km waren op de E 19 naar Brussel. Tegen matige snelheid naar Zaventem dan maar. Met hele bagage: rugzak, handbagage, bagage en fietskoffer naar de Delifrance, niemand daar, "zouden we de eerste zijn?", weinig waarschijnlijk. De incheck balies afgestruind en een kudde fietskoffers tegengekomen met hun baasjes en aanhang. Vlug bij de rest van de kudde gekropen, dat was er geen, een strenge Canadese die de paspoorten controleerde wees me al direct naar de achterkant van de rij, tot ze zag dat de complete doorgang versperd was, dus werd ik aangemaand om terug bij de rest van de kudde te kruipen. Braaf en gewillig maar gehoorzaamd aan die (herders)hond. Van organiseren hebben ze bij Air Canada ook niets gehoord, eerst bagage inchecken dan gaan aanschuiven om het vervoer van de fiets te betalen om dan terug bij de incheckbalie de vervoersbewijzen te krijgen ... Niet moeilijk dat wij ons moesten haasten.
Bij de douane aangekomen mocht ik al direct mee, blijkbaar zaten er een paar CO2-patronen in mijn fietskoffer, die reizen al enkele vakanties mee, maar nu moest ik ze afgeven. Gelukkig hadden mijn maats al mijn spullen verzameld van bij de scanner, mijn fototoestel, netbook, GSM, paspoort, portefeuille, waar ik geen tijd meer kreeg om die veilig weg te steken.  En dan maar vliegen, en vliegen en vliegen, naar Montreal, wel knappe vliegtuigen met "redelijk" wat beenruimte. Filmkes kiezen op scherm op de stoel voor je, filmkes zien op mijn netbook van de reis naar Mexico, daar had ik nu tijd voor. De stoelen zijn zelfs allemaal voorzien van electriciteit om een laptop of iets dergelijks op aan te sluiten.
In Montreal langs de douane, de fietskoffers opgepikt en terug langs de douane om de koffers op het volgende vliegtuig te zetten. Weer had ik ambras en nu dubbel, zelf door de scanner en biepbiep, ik mocht kiezen om in een Rx-scanner te kruipen of gefouilleerd te worden, deze keer de Rx-scanner eens geprobeerd maar ze vonden niets. De scan van mijn koffer was ook niet ok, in de pennenzak die ik had ingeladen zat blijkbaar nog een schaartje, gelukkig met botte punten, dat mocht dan toch. En vliegen, vliegen, een beetje vliegen in een iets minder comfortabel toestel, waar je de maaltijden moest kopen als je wou.

Om half vijf plaatselijke tijd aangekomen met een stralende zon, vlug een sms naar Inge, "shit, 't is daar half twee 's nachts".

Na even wachten kwam de organistator van de BCBike Race ons oppikken, Fietsen op het dak, koffers op de aanhangwagen.
Naar de Hollyday Inn in 't noorden Van Vancouver, de huizen hier lijken op extra grote stacaravans, met hier en daar een stenen huis tussen. en de nodige hoogbouw ook natuurlijk.
Een pint was wel wat we op dat moment nodig hadden, met in de pub nog iets eten. Wat je iets noemt, eerst een appetizer, een serieuze hoeveelheid kalamers, en nadien nog een sandwich. De maten van een bord zijn hier in verhouding te de grote van het land. Een paar Canadiens binnen gespeeld om aan een rustige nachtrust te beginnen.

Inderdaad, rustig, overdag is er veel lawaai van verkeer maar 's nachts hoor je niets.

koffers gepakt, klaar voor vertrek?

Het moet natuurlijk weer bij gebeuren. Vanmorgen begonnen met mijn fiets in de fiets koffer te stekken. Om dat te kunnen doen moeten natuurlijk de wielen er uit en zeker ook het zadel met zadelpen gedemonteerd. Ja, wat ik vreesde bleek werkelijkheid, de zadelpen zit zo vast als iets in het frame. Eerst nog voorzichtig geprobeerd om de zadelpen los te wrikken, dan met een grote schroevendraaier, dan met een rubberen hamer, nog een poging met een stilsonring, niets wou baten ...
Dan maar internet afstruinen naar info hoe je zo twee buizen van titanium uit elkaar krijgt. Blijkt dat als twee titanium delen over elkaar wrijven er een elektro-chemische reactie laats vindt dat beide delen enkele microns diep aan elkaar bindt.
Ja, wadde, e-mail naar fabrikant dan maar wat nu gedaan. En het mag gezegd, Vannicolas weet wat service is: hun antwoord:" steek de zadelpen in een bankschroef en draai met de fiets rond, met het frame en je armen heb je veel kracht".
Ja, wadde, dat zijn iets zijn voor na Canada, ondertussen had ik mijn fiets al voor 90% gedemonteerd; krankstel met trappers er uit,achterderaileur er af, achterste remklauw er af, voorvrok er uit en stuur opzij. Wat nog op mijn fiets zit is de voorderaileur en het zadel met zadelpen.

Eh, ja en drinkbushouder zit er ook nog op.
't Is me gelukt om dat allemaal in de koffer te krijgen:

De rest van kleren en ander gerief zit nu ook allemaal in zakken, in totaal zo'n 43 kg, wat ruim onder het totale maximum van 53 kg zit. In Vancouver zal ik wel kunnen kopen wat ik vergeten ben.

Een Canadese SIM kaart zal ik zeker nodig hebben; of jullie zullen dit verhaal pas kunnen lezen als ik thuis ben. Of we moesten onderwege enkele Starbucks vinden, daar hebben ze hotspots, als dit verhaal verder gaat heb ik een SIM kaart of hotspots gevonden.

Air Canada toch niet zo slecht

In 't midden van de nacht een berichtje via Koen gekregen dat de fietskoffers toch 32kg mogen wegen. Van mijn fiets zal dan ook niet veel meer moeten gedemonteerd worden. Oef.
Nu nog zien of ze bij het inchecken niet van gedacht veranderen.
Het goede nieuws is hiermee begonnen.
Gisteren nog een mail gekregen dat Stijn van Velvet Reizen de vlucht van Inge is herboekt. Van service gesproken, dit bestaat nog echt. Inge komt dus na de race om samen met 5 andere koppels de rocky mountains op te zoeken, Jasper, Banf, als je ergens in Britisch Colombia verzeild geraakt zijn dat naar het schijnt plaatsen die je moet bezocht hebben.
En van de race organisatie hebben we juist de dagindeling van day zero gekregen. Wordt dat een drukke dag: Om 10 uur 's morgens begint de registratie. Deze registratie houdt in dat je een aantal papieren moet invullen waarna je de kleren die je nodig hebt tijdens de racedagen moet overladen in de reiszak die we van de organisatie krijgen. Alle overschot van bagage en de fietskoffer kunnen we bij hen opslaan, je moet dan wel voor 3 uur alles afgegeven hebben. Vooraf kan je nog in de "obsession bike tent" de laatste onvolkomenheden aan je fiets bijwerken.
Om 3:30 word ik aan de start van de proloog verwacht, een singele track van een 30 minuten om in de mood te komen. Dan de bike nog kuisen "you will need to clean your bike" om de fiets dan ten laatste om 4:15 af te geven om getransporteerd te worden met de ferry naar de startplaats van day1.
't Ziet ernaar uit dat die gasten weten wat organiseren is, ik zie er naar uit.



Travel Expert Zuiderkempen
Maskensstraat 1a, 2235 Hulshout
T 0032 15 22 50 77 - F 0032 15 22 50 76
www.velvetreizen.be - www.travel-experts.be

De wereld schande

't Is schande, grote schande, hoe luchtvaartmaatschappijen met de contracten van hun klanten omgaan. In januari waren onze vluchten geboekt zodat we 23 juni konden vertrekken met fiets die 32 kg mocht wegen. In Februari een simpel berichtje gekregen dat het vliegtuig geannuleerd werd, hierdoor moesten we een ander vliegtuig boeken dat ondertussen merkelijk duurder was geworden, en een dag verlof extra nemen. Die dag extra verlof is nog niet het ergste natuurlijk maar daar komen dan ook kosten bij voor een dag extra hotel en eten moet ginder natuurlijk ook.
Vandaag, 4 dagen voor vertrek krijgen we te horen dat de fiets geen 32kg maar slechts 23kg mag wegen en dat de kosten verdubbeld zijn, weeral extra kosten. En ik zal mijn fiets dan gedeeltelijk moeten demonteren, trappers en zadel zullen al zeker bij mijn andere bagage moeten. Die 23kg is immers het totale gewicht, fietskoffer van +/-12kg en fiets van 11,5 kg. Mogelijk moet ik ook nog een wiel op een of andere manier in mijn bagage krijgen. Die mag gelukkig ook 23kg wegen en er mogen dan nog 2 zakjes mee als handbagage van ieder 10kg. In die handbagage kunnen natuurlijk geen messen, tangen, kettingen, pedalen of stuur.

Nu maar hopen dat de IJslandse vulkaan zich gedeisd houdt. De vlucht die normaal 4,5 uurtjes duurt, waarvan er nog anderhalf uur overstaptijd in London bij komt, zou dan wel eens veel langer kunnen duren. Misschien wel zolang als de terugvlucht van in totaal net geen 24 uur, wel met een dikke 3 uur wachten in London. Ik snap eigenlijk niet waarom ze de terugvlucht niet over Rusland doen en gebruik maken van de het ronddraaien van de aarde. Zou je trouwens een dag jonger worden als de aarde onder je doorschuift?

Het werken is afgehandeld, ik kan nu mijn tijd nemen om in te pakken...

zuchten en kreunen

Nieuwe tandwielen, krans, tandwielen en ketting gemonteerd. Fiets eens een grondige kuisbeurt gegeven. Blijkbaar zat mijn linker traplager vast. Na wat hulp van de fietsenmaker heb ik de lager gedemonteerd gekregen. Was wel schrikken de titanium schroefdraad is voor een groot deel ingevreten en vertoont verschillende scheurtjes. Ik wist al dat titanium een galvanisch element vormt met zichzelf. Maar dat die traplager zo snel, zo diep zou zijn aangetast. Door simpel wat vat tegen de afdichjting van het lager te smeren is dit terug losgekomen afwachten of dit houdt.
Vannacht dan nog eens naar 't werk gereden, veel tegenwind zeg, en zelfs windmee geraakte ik niet zo snel vooruit. Op 't werk kreeg ik het in de mot, mijn voorwiel zat vast. Na de remmen wat losgewerkt te hebben bolde het terug. Samen met Marc en Paul de Scheldelaan afgebold, nu ging het wel vooruit, wat een los wiel, windmee en samenrijden kan doen. Nog een spurt op de brug over het Albertkanaal, dag Marc, dag Paul, remmen voor het licht en 't was weeral gedaan en windtegen. Met puffen en kreunen toch thuis geraakt. Dit was meer een krachttraining dan rustig mijn fiets inrijden.

Mijn werklijst is dus weer wat langer geworden, stuur nog inkorten, en kijken wat ik kan doen aan die helse rem.

Nog een week en Canada mag me verwachten.

Samen met een troep Belgen ga ik vanaf  volgende week Vancouver onveilig maken. Met El Camino Loco ben ik ingeschreven in de Britisch Colombia Bike Race.
Gedurende 7 dagen van Vancouver over Vancouver-Island naar Whistler.

Voor wat deze race inhoud kan je naar kijken.
Voor de achterblijvers zal ik proberen hier dagelijks een berichtje te laten, of enkele foto's te zetten.

Een waslijst met things to do staan me nog te wachten.
Zoals deze blog starten, en vandaag mijn  MTB in orde maken.

Stukje van stuur zagen, om niet achter de bomen te haken bij een of andere afdaling.
Nieuwe ketting en tandwielen, om  toch een beetje vooruit te raken.
Nog nieuwe banden en alles wat inrijden.