dag 3 TF&B bijgewerkt

 

Na een goede nacht te hebben geslapen en een groot petit dejeuner, 't was een ontbijtbuffet kon ik vertrekken vanuit de toch wel aangename Espace Stevenson. Over Stevenson kwam ik op verschillende plaatsen borden tegen met uittreksels uit zijn dagboek, waar hij zijn trip met ezel beschreef richting Santiago de Compostella. De GR7 die ik nu al van het begin ongeveer volg, is blijkbaar een van de vele routes naar Compostella, vandaar de vele wandelaars eventueel met ezel of vent die ik tegenkwam onderweg naar de andere kant. 

Vandaag zou de toch gaan over Mont Lozere een berg van 1638m. Het vertrek lag op 714m een  stijging van 900meter lag voor mij. En al van de eerste meter ging het omhoog een opwarmer naar 1300m. 

Voorbij het simpele dorp Cassagnas, geen bakker, beenhouwer, café wel een kerk, bleef het omhoog gaan door velden die overgingen in een landschap van mossen. In tegenlicht leken de mossen een bloeiend paars heidelandschap waarin een voetstapbreed pad was uitgesleten. Op het steile pad lagen er nog enkele trappekes door een grote steen die niet weggespoeld was. 

De zon stond nog laag, de temperatuur liep toch al aardig op. Mijn camelbag had ik enkel kunnen vullen met water, het zou nog een tijd duren voor ik een superette zou tegenkomen. Een fruitmacedoineke en wat droogvoer koeken, had ik nog wel bij. Buiten het noodrantsoen van isostarreep, gel en marsepein. 

De omgeving veranderde van hele bergen van verweerde afzettingsgesteenten, geen basalt meer. Het pad liep over de kam van de berg, in de diepte lag het volgend stadje waar ik langs ging. Een afdaling over losgesteente, enkele poortjes, jonge wandelaars in de stilte van de omgeving. Omlaag, minder moeilijk dan omhoog, toch nog hele stukken te voet over trappekes van losse rotsen.

Pont-Montvert is een middeleeuws stadje van enkele straten waar de Rieumalet in de Tarn stroomt. In vroegere tijden was het niet rustig, onderweg staan enkele borden die niet enkel de vogelsoorten beschrijven die hier rondvliegen maar ook de geschiedenis van de stad en de verdedigingstactiek die gebruikt werd. Ook nu is het er nog niet rustig, toeristen verzadigen de 3 straten, zeker rond de middeleeuwse brug zitten de terrasjes vol. 

De mogelijkheid om proviand in te slaan: een liter fruitsap, een blik spaghetti voor de verandering, een marsreep, 3 macedoinekes, 3/4 liter dan-up en een kleine saucisse. Dan een plaatsje gevonden op een terras, een grote cola en ijsje met 3 bollen. Die verfrissing was welkom.

De GR verder vindenwas niet zo eenvoudig, het moest omhoog zijn, blijkbaar was de GR nog maar eens verlegd, over de baan naar de goede richting dan wat volgens de GPS ook juist moet zijn. De goesting om af te zien op off-road was er in deze hitte niet. In het begin ging het over asfalt, een koppel op de koersfiets kon ik nog aan, voor even, bij de volgende bocht moest ik drinken, dorst, dorst. Ik heb ze niet meer weergezien.

Een lange asfalt weg nu eens rechts van de weg, dan weer links om toch maar in de schaduw te rijden. de GR liep boven mij in de blakende zon en stak wat verder de baan over om naar het riviertje te lopen. Ik was al zo hoog geraakt, nu weer omlaag vond ik niet direct het juist idee. Verder over het asfalt, met links van mij het GR-pad volgend, naast het verdomde riviertje Ruisseau de Prat Soutayran, met een weg die zachtjes omhoog ging. Bij het volgend dorp zou ik terug bij de GR komen, het volgend dorp in de verte te zien, bleef met al die bochten in de verte te zien. Suikers waren nodig, langs de kant van de baan macedoineke binnengelepeld. Steeds verder omhoog over het hete asfalt. Bij het dorp, of groepje huizen, aangekomen probeerde ik op de camping iets te drinken te vinden, vruchteloos, ook het hotel bleek eerder een vakantiehuis te zijn. 

De tocht verder naar Mont Lozere ging hier verder over een breed verweerd zandpad. Een wandelaar liep voor mij, ik naderde. Bonnejour, een rare blik en ik verder omhoog. Naast het bos was het tijd voor de ondertussen lauwe spaghetti. Verschillende steenmannekes stonden naast het pad. Bonnejour, en de wandelaar ging me voorbij verder kwam ik die niet meer tegen. Tot ik blijkbaar een afslag na een korte afdaling gemist had. Bij de volgende klim, met mooi uitzicht was de wandelaar de weg aan het zoeken, dan komt een GPS wel eens van pas. Met een stafkaart en GPS zie je toch meer dan enkel op de kaart van de GPS. Na wat in en uit zoemen bleek dat we wel enkel km's verder onderweg waren maar dat de GR eigenlijk langs een bergbeekje liep waar fietsen zeker niet mogelijk was. 

Het werd drukker, meer wandelaars, mooie paaltjes langs de weg die de volgende splitsing van GR's goed aangaven. Het pad werden verschillende smalle uitgesleten voetwegen. Een paal wees de richting naar de top van de Mont Lozere, nog eens een 50 meter hoger. Fietsers waren er niet welkom, en mijn fiets alleen achterlaten zag ik niet zitten. Ik had die nog een paar dagen nodig. 

Eindelijk omlaag, een skistation passerend, een dubbele cola ging er wel in.Ondertussen was het 5uur geworden tijd om iets warmers aan te trekken en op zoek te gaan naar een slaapplaats. Het skistation leek me niet aangewezen. De weg ging omlaag en veel km's had ik vandaag niet gereden. Het dorpje,Bleymard, dat volgde zag er aangenaam uit, echter de bakker en beenhouwer waren gesloten en de kerk had ik niet nodig.

Volgens mijn GPS waren er verder door enkel hotels. Het eerst leek me gesloten. Enkele km's verder was nog een hotel. Alhoewel hotel is veel gezegd, een Nederlandse uitbaters, waar de receptie in de living was en die stomverbaasd was dat ik naar het noorden trok, iedereen trekt hier naar het zuiden. Het was trouwens volgeboekt. Na een telefoontje bleek het eerste hotel toch open. Een mooi hotel, met een lekker restaurant en goede bediening. Aan de overkant van de baan was een Match, spijtig genoeg net gesloten toen ik aankwam, de volgende morgen zou ik mijn voorraad macedoinekes, pasta en fruitsap kunnen aanvullen. 

10uur45 over 42km, morgen zou ik toch terug aan 60km moeten geraken.

dag 2 TF&B bijgewerkt

Voor grafiek, weg en gegevens zie helemaaaal onderaan.

De tocht van dag 2 had ik na nalezen goed beschreven, zie van, Le Vigan naar Casagnes.
Inderdaad wat ik me van die dag nog herinner was dat het warm was wreed warm.
Vanuit Le Vigan ging het direct bergop, eerst asfalt dan een klein paadje waar ik wel even naar moest zoeken. Dat was pas steil en spijtig dat er van die gladde stenen van 20cm hoog het rijden onmogelijk maakten. Na het "kerkepad" kwam ik in Aulas een mooi dorpje, bakker, beenhouwer, kerk en zlfs een restaurant, het was daar nog wel wat vroeg voor.
De GR ging verder over een gerenoveerd stukje met kleine kasseien verder omhoog, het puntje van mijn zadel net niet geklemd in het derde oog, op de 34 achteraan en de hartslag trachten te houden onder de 145. Mooi weggetje tussen 2 muren omhoog, met kleine trapjes waar met nog wat extra moeite net overheen gereden kon worden. Behalve, het kan toch niet blijven goed gaan de laatste trap was net te hoog en te steil om nog over te kunnen wippen en de hartslag was opgelopen tot 178. Tijd om de adem te zoeken, de GPS te bekijken en zoeken naar rood witte streepjes. De track was ergens beneden naar links afgedraaid, de rood/witte streepjes gingen verder omhoog rechts door het struikgewas. Het leek me slimmer om toch de track van de GPS te volgen. In volle vaart omlaag over de asfalt om naast een grote muur over een niet onderhouden pad omhoog te kruipen naar een kruispunt waar de GR een van de wegen was.
Tijd om wat vocht en suikers binnen te doen, het eerste macedoineke. De weg ging nog verder omhoog eerst tussen het hoge gras, de eerste afslag was een weg met mooie grote plavuizen, presies een weg naar een oud kasteel. verdomme, wel verweerd en glad, het gaat dat weer met dat stappen waarbij je wel van de weidse omgeving kan genieten. De blomme bezocht door de bie, de nevel die de bergen vertroebelt, de zon die de zweetdruppels laat parelen, op weg naar boven. De plavuizen werden grotere rotsblokken met grotere trappen. En dan eindelijk nog eens asfalt, een stukje dat gereden kon worden. De GR dook wel het bos in, ik verkoos op de macadam te blijven, foute keuze, de macadam lag in de ondertussen felle zon, het GR-pad lag onder mij, minder steil in een frisse schaduw. De Gr kwam terug samen om af te draaien op een brede weg, enkel km's verder een huis verscholen in het bos met in de tuin verschillende speeltoestellen, een ideale plaats als vakantie oord, weg van alle lawaai. Bleek dat dit een oud dorp was en geddeeltelijk bewoond, Pratcoustals, een ideale uitvalsbasis voor een week MTB-verlof.
Na even zoeken en dank zij een bereidwillige bewoner die door zijn twee honden wakker geblaft was vond ik het juiste GR-pad, aangenaam tussen de bomen en struikgewas en nog steeds omhoog, tijd voor mijn blik ravioli. Verderop mocht ik ondervinden dat er ook op iets grotere hoogte (800m) stuifzand te vinden is. En op het topje een cafe, Cola zou het worden en een gevulde drinkbus.
De GR ging direct de weg terug af steil omhoog door het bos, de weg leek onberijdbaar. Dan toch maar over de baan, zwarte baan, warme baan, lange baan, drie keer langer was de baan, ik had beter te voet door het bos gegaan. Ondertussen aan 1000meter geraakt, nog 500 te doen om boven aana Mont Aigoual te raken. En toch maar de asfalt gekozen, prachtige vergezichten over dalen met niets dan bossen, even voelde ik me in Canada, enkel de vele wegen door de bossen liet het verschil met de menselijk aanwezigheid zien. En het ging verder omhoog, omhoog, het werd nu wel hoog tijd om eens van die baan af te raken. De baan naar rechts, de GR rechtdoor omhoog via een zandpad, hier en daar begroeid met moshopen en rietgras, plassen kon ik ontwijken via het bos.
Boven kwamen de skiliften in zicht. Ik wist van de GTMC dat Mont Aigoual in de buurt was. De drukte nam ook toe, veel tijd tussen al dat volk heb ik niet genomen.
Ik kon bergaf, heerlijk,eindelijk. Het leek wel wat onwennig km's doen zonder puffen of hijgen. Na de eerste 200m ging de GR de baan over, 2 wegen waren daar, de GR ging langs rechts, ik ook. de weg werd een pad, na 300meter was ik blij met mijn tita-bike, het pad was "hoe noem je zoiets waar je nog kan over klauteren maar dat je geen pad kan noemen?". Was ik juist? Nog eens terug gewandeld tot het eerste merk teken, wandelaars die me vreemd aankeken en nog eens terug en nog eens terug en toch maar doorgebeten met mijn tita in 1 hand en de andere hand tegen de rotsen. Mijn fiets op de rug dragen was gewoon niet mogelijk. Trappeke op, tussen smalle rotspartijen, hier en daar was een kloof overbrugt met houten balkjes.
Het was toch de "juiste" weg, de GR ging verder en nu fietsbaar en omlaaag over brede paden door het bos. Verder stonden waarschuwingen dat het pad waar ik opzat aangelegd was door jagers, een mooie weg wat omhoog net te veel om van de voorgaande afdaling boven te raken. mooi zicht op de dorpjes beneden. Om uiteindelijk een weg te kruisen waar het pad stel omhoog ging; een 18%. en omlaag en een stukje omhoog, telkens maar 1 hoogtelijn van 40meter.
Ik was vast van plan bij het eerst volgend hotelletje te stoppen, ware het niet dat dit hotelletje niet meer bestond. Gelukkig ging het niet meer zo omhoog, wat echter ook niet wil zeggen dat alles fietsbaar was.
Ondertussen kreeg ik wel honger, mijn 3 fruitmacedoinekes en mijn blik ravioli waren op, ik had nog wat aangelengd fruitsap in mijn camelbag en een stukje marsepein geeft je ook wel een kick.
In het volgende dorp was ook een hotel volgens wat ik op internet gevonden had. Van ver kon ik het dorp zien, voornamelijk nieiuwbouw, een kunstmatig dorp leek het. Waar het hotel moest staan; stond eerder een groot sportcomplex, daar had ik geen zin in, nog even doorbijten, 't was toch voornamelijk bergaf, naar het volgend hotel. Het oude dorp had anders wel iets maar veel zin om te stoppen had ik niet.
Verder opweg naar wat naar beneden zou zijn: Espace Stevensson, Wat begon omlaag had toch nog een verraderlijke klim. Maar de laatste afdaling was om te snoepen. Nu een bed vragen en iets voor tussen de tanden. Ik had geluk ze hadden nog 1 bed in de gite. Een douche een was en dan na 1 pint aanschuiven aan het buffet opzoek naar de pasta.
Naast mij waren enkele Fransen aan het vertellen over een waal die de Belgische situatie had uitgelegd, het waren maar enkele Vlamingen die België zouden echt wilden splitsen. Het was toen nog augustus...
Heerlijk heb ik geslapen tussen al dat andere volk.

Dag 1 TF&B bijgewerkt

Bij dag1 staat nu ook het hoogteprofiel en kaartje met de rit.
De tracks kan je dus downloaden via site te vinden via link (Trans frankrijk en België)

Bij het bekijken van het profiel komen de herinneringen weer:
's morgens vroeg onder een stralende zon vertrokken van uit Soumont waar Cel en Greet hun mazetje hebben. Soumont ligt in de buurt van Lodeve, niet ver van de Lac de Salagou, in de uitlopers van de Cevennen.

Die eerste km's naar Soubes zijn me ondertussen bekend, enkel die zware rugzak die van links naar rechts zwiepte en te hoog in mijn nek zat was niet goed. Vanaf Soubes naar Saint Piere de la Fage wist ik ook dat het een zware helling was met trappekes van een 10-15cm op de 10meter onder weg naar de "Boute du monde". Een stijging van 467meter op 5km kan tellen als opwarmer Boven dan ook mijn eerste Fruitmacedoineke gegeten. De "borsten" van de Brandon en Serre haut, in den hof van Cel en Greet nog eens bezien. Onderweg nog een kaartje over het geschiedenis van Lodeve en het ontsaan van de "boute du monde" dapper bekeken. En met dichtgeknepen billen langs de "boute" gereden, op een halve meter van een afgrond van een 400meter diep valt niet echt mee met een begin van hoogtevrees en het besef op het gemis van een van mijn evenwichtsorganen. 10 km ver en al een 2km gewandeld, wat ging er nog komen.
De omgeving verder kende ik van onze uitstappen naar de Cirque de Navacelles. Maar via de GR-paden kom je toch op andere wegen, andere zichten, 't is zeker niet de kortste weg maar wel verrassend een omgeving op een andere manier te zien. En ook een gezin met ezel die dan nog Nederlands blijken te spreken en uit het Leuvense bleken te komen. Voorbij Saint-Maurice-Navacelles kwam ik nog een bord tegen waar beschreven stond hoe ze gieren in de vallei van de La Vis gaan introduceren. En dan eindelijk bergaf, een afdaling van 315meter over 3,3km, ware het niet dat het een ezelspoor was over losse stenen. Op de coast to coast (met el camino loco) was ik ook al zoiets tegen gekomen, maar dan geen zigzagweggetje. Het eerste stuk van 1km met 150meter afdalen was niet het moeilijkste. Blijkbaar kwam ik een 7,5km stroom afwaarts Navacelles aan de La Vis, de stroom die de diepe kloof van Navacelles heeft uitgesleten. Stroomafwaarts, dus bergop tot in Navecelles, waarbij er hier en daar nog een  bergje moest overwonnen worden met dezelfde losliggende stenen die ik afgedaald was. Halverwege dan ook mijn eerste blik ravioli opgetrokken. Lang heb langs een soort aquaduct gereden, eigenlijk geen aquaduct maar een gemetst kanaal. Geen idee waar dit kanaal eigenlijk voor dient, een of andere watermolen?
In Navacelles in een restaurant een dubbele pannekoek en dubbele cola (geen zero) binnengeslagen. Wat nu de GR liep over een zigzag ezelspoor, ik kan ook rondrijden over de weg. Gezien de hitte van de dag, een vlotte 30°C, begonnen aan de klim naar boven. Likkebaardend het ezelsspoor vanuit de overliggende helling bestuderen, voor zover ik zag moest het precies toch te rijden zijn. Het moest kunnen lukken... terug omlaag naar de voet van de ezelstrack. In het begin was het inderdaad te rijden, wat vervallen asfalt, wel steil. Steil zo het ook blijven, asfalt was vlug een zandpad vol 20cm grote stenen. Onderweg wat jongelingen tegen gekomen die op de zware helling aan het puffen waren. Grote Jan zou eens laten zien wat hij kon, blijven zitten in dat zadel, tot net voorbij de volgende bocht. Toch wat zwaar, pufpuf, terug onderweg om geen gezichtsverlies te leiden. Maar ja met een vlotte 92kg is klimmen niet evident. Het volgende fruitmacedoineke ging er dan ook aan terwijl die jongelingen me voorbij gingen. En ik die jongelingen en die jongelingen mij en tegen dat we boven waren ook nog eens hun ouders die me prijzend aankeken en voortgingen. Ik heb de hele heling niet gefietst, maar was toch blij om een stukje macadam te kunnen doen tot het volgende café waar een frisse dubbele cola en een heerlijke magnum mij enige koelte gaven.
Nu zou het gemakkelijker gaan, dacht ik. Nog 2 hellinkjes van 100meter aan 10% over een afstand van 20km. Onderweg was ik de rood witte streepjes ook nog kwijt geraakt. een rode stip op bomen leek een pad steil omlaag, door doornstruiken, dwars door het bos, over mos en gladde stenen.
Het was goed geweest 63km een 2500hm over 10 uur 30.
Het eerste het beste hotel binnengevallen in Le Vigan, een kamer, eenpersoonsbed, lavabo en een tafel met een verdiep lager wc en douche. Die deed me toch goed.
Eerst langs de supermarkt voor ravioli, fruitmacedoine, fruitsap en chocomelk. Chocomelk is naar het schijnt een goede oppepper na een inspanning: vocht, suikers en proteïnen. Dan op een terras van een restaurant nog een ravioli met schapenvlees, veel te vet, en een fles water.

Hoogtemeters en stuf

Eindelijk, na een kleine 4 maand ben ik er aan toe om nu eindelijk eens mijn hoogtemeters te bekijken.

Ja,wadde, dat valt helemaal niet mee zonder hoogtemeter. Tja, mijn Polar met hoogtemeter ligt ergens in Brussel. De laatste dag is die, zonder dat ik de gegevens had overgedragen in Brussel van met fiets gevallen.
In mijn GPS zit ook een hoogte meting maar ...
Van de eerste 3 dagen heb ik nog een hartslagbestand gevonden met de hoogte: dag 2 bv had een stijging van 1800hm.
Op Internet heb ik een sit gevonden waar de hoogtemeters berekend worden. Van dezelfde rit komt de site op basis van trackpoint uit mijn GPS ut op 2886hm, dat is niet meer een klein verschil! Voor de totale rit van 18 dagen komt deze site op 43600hm.

Alle ongefilterde tracks staan ondertussen op die site, zie link hiernaast : Trans Frankrijk & België.

Via mountainbike.be ben ik nog op een progje gestoten: GPS Track Analyse.net
Diezelfde 2-dag komt daar uit op een 2300hm en dat na de track 3 keer gefilterd te hebben volgens de strafste mogelijkheid.
Misschien nog wel effe zeggen dat mijn Polar tijdens de wandelstukken telkens stopte met gegevens op te nemen (eens je te traag gaat denkt die Polar CS400 dat je stilstaat). 


Om alles op een rijtje te zetten denk ik dat ik me bij de berekening met zware filtering ga houden, of er moest nog iemand ander een manier kennen om hoogtemeters te bepalen.

Volgens GPS Track Analyse zou ik op iets meer dan 30000hm gepresteerd hebben over die 18 dagen. Vergeleken met de coast to coast lijkt me dit te kunnen kloppen. Ik heb toch enkele dagen gehad met amper hoogtemeters, langs de kanalen van Seine en Aube, van Halle naar Kalmthout. 

10 mijlen te voet is eens een andere uitdaging

Ik had mezelf opgedragen na mijn trip door Frankrijk en België me voor te bereiden op de Antwerp 10miles.
Een goede maand geleden heb ik dan ook nieuw loopsloefen gekocht. Niet zomaar bij de decathlon maar echte op mijn voeten afstemde sloefen. Direkt begonnen met een toerke in woijk van 1 blok, zo'n 4OO meter aan 1stuk. Dat was al niet slecht. In Philippeville ging het al goed, zelfs 1,5km en bergop. 2 dagen erna vertrokken voor iets meer, dat iets werd wel wat meer, na 3km kreeg ik dan ook dapper een kramp in mijn kuit. OVERMOED... SCHAAD ...
Nu na 1 maand het terug wat langzamer opbouwen geraak ik toch al aan een 4,25km tegen een dappere 9,2km/u. Niet slecht vind ikzelf met spieren die niet gewoon zijn te lopen. En Fietsen is echt niet lopen heb ik mogen ondervinden.

aangekomen in Auxerre

Gisteren na vaststellen dat alle batterijen aan het leeglopen waren en dat ik daarbovenop de GR kwijt was, wou ik er de brui aan geven. Veel asfalt gezien dus trot Lac de Settons daar vond ik de GR terug. Verder nog plezant gereden. Mooie streek de Morvan, zeker met een mountainbike.

Vandaag paadjes gedaan waar zoveel grip was dat je langs de serieus schuine kanten kon rijden, dwars op de helling. Via Vezzelay door gefiets tot in Auxerre, met een beetje geluk vind ik hier een lader voor mijn GSM en misschien ook een lader voor mijn netboek. Nog 43 minuten electriciteit…

mogelijk laatste berichtje

Gisteren blijkbaar iets fout gelopen met elektriciteit, mijn netbook krijgt geen externe spanning meer. ‘k heb nog 3 uur voor rouites te uploaden naar GPS (belangrijkste) en te bloggen. Trouwens hetzelfde met GSM, lmaadt ook niet meer op…

Wat een rustige dag door het Franse platteland moest worden was dus een kruis tocht van kleine hellingkjes, in totaal moet het zo’n 3OOOhm geweest zijn. De totale hel was echter het vinden van een bed, 3 uur een half heb ik gezocht en 30kmù extra gefietst, uiteindelijk toch een vriendelijk koppel gevonden dat een kamer voor me wou klaarmaken.

Van Chabreloche naar Saint Léon

Triestig zag het er vanmorgen uit toen ik het raam open deed, een natte dorpel, de straten nat en uit de gootsteen viel water neer. Niet echt wat ik verwacht had van een iets bewolktere dag, bedankt Inge en Cel voor het wolkje, het mocht wel zijn uitgeregend voor je het naar hier stuurde. Regenjas van rugzak maar overgetrokken, zelf ook maar dat jasje aangedaan. Tot de eerste klim goed en wel bezig was, de binnenkant van het regenjasje was natter dan de buitenkant, regenjasje terug uit en even verder en geklommen, geklommen… De laatste grote klim van het Centraal Massief mocht er wezen, zeker het stuk waar ik mijn fiets kon gebruiken als extra steun om toch iets verder te geraken. Ondertussen weet ik dat de Shimano schoenen MT51 degelijke wandelschoenen zijn, die hebben iets anders doorstaan dan het testpartcours in de AS-adventure. Ik begin te twijfelen of ik bij de volgende wandeltocht niet beter mijn fietsschoenen aantrek.

Ook op GR’s bestaan wegomleggingen en ze zijn even slecht aangegeven als in België, gelukkig kon ik af en toe de kortste route aan mijn GPS vragen. Een extra 10km gereden doordat ze een bos industrieel aan het kappen waren. Het weer was ondertussen opgetrokken en af en toe kwam de zon erdoor, met nog een regenbui. Op een hoogte van 500meter kon ik op een van de uitlopers van het Centraal Massief genieten van het zicht langs de ene kant tot tegen de Jura en de andere kant de Monts Chevalier.

De laatste km’s dacht ik dat het enkel nog omlaag was, met enkele kleine klimmetjes, dat waren er wel van 15%, 20%, 24% op eentje moest ik op de duur afstappen en proberen vooruit te stappen zonder achteruit te schuiven.

Om uit het Centraal Massief te geraken ad ik een 98km en 2400hm te overbruggen. En morgen het Loiredal, een rustdag???

Van La Capelle en Lafaye naar Chabreloche

Vanmorgen was het even spannend, in de gite d’ etappe was er geen ontbijt te krijgen. Wel wisten ze daar te zeggen dat het vandaag 33°C zou worden, ik zou dus vroeg moeten vertrekken. In de herberg kon ik wel ontbijten maar pas vanaf 8:30, dus ten vroegste 9:00 op de fiets. Ik ben dan maar om 07:35 zonder ontbijt vertrokken. In mijn GPS stond een warenhuis enkele km off-route zoals gisteren al verteld. Een lekker ontbijt gekocht van 1liter chocolademelk en enkele dunne saucissen, ook nog voor onderweg een blik fruitmaccedoine en als middageten een blik ravioli (zoals alle dagen), voor mijn camelbag 1liter 15vruchten nectar (aangelengd met 1 liter water is dit veel lekkerder dan isostar ofzo en niet te zoet, probeer maar eens). Ook al die pasta in blik smaakt, iets voor Koen om eens te proberen ipv rijstpapjes. Voor de namiddag zoek ik dan nog wel een cola met een magnum…

Om naar die casino te gaan was de routefunctie van de Etrex wel handig, de Franse stafkaarten zijn routeerbaar tot boswegen. En met de korstte weg kom je nog ergens op mooie paden. De terugweg was een km of 5 tegen 5% omhoog over asfalt en de zon begon al behoorlijk te branden. De verdere voormiddag was tussen de bomen dat viel mee, rustig omhoog klimmen, met amper een stapstuk. Bijna boven verdwenen de bomen en zatg ik midden in de velden te hotsen en botsen over grasstoppels en  uitgesleten wagensporen. Op 1417m hoogte moest ik door een poortje, eens tijd om niet naar de grond te kijken. Wat was dat in de verte, wolken? Nee, langs die kant liggen de Alpen, dat moest de Mont Blanc zijn en meer naar het zuiden, nog besneeuwde toppen, de hele Franse Alpen stonden op het schouwtoneel. En daarvoor het Rhonedal en korterbij nog het Seine of Loiredal, of allebei wel. Ik moest dit zicht in de rug achterlaten maar kon dit niet zonder eerst nog een SMSje te sturen. Verder klimmend over de GR3 naar boven toch nog een paar keer gestopt om goed te kijken. Ik moest nog hoger, wat verder stond nog een grijze bol, zo’n radar. Stilaan verder klimmend met de kop op het spoor wist ik dat ik nog meer ging kunnen zien. Op 1567m hoogte kon ik de Alpen langs het oosten zien, de bergketen ging verder in de Ardeche, met in het zuiden de Mont Lozere (daar was ik al geweest) en meer naar het westen moest die bergketen wel de Pyreneeën zijn en verder naar het westen de Mont Nigre en Chevallier en dan kwamen de Puy’s waar de Puy de Dome tussen uitstak om dan te eindigen met een zicht op het Franse vlakke land en de radar. Als je in de buurt van de Col du Béal bent moet je zeker de Pierre-sur-Haute op om eens te gaan kijken bij helder weer (Ergens tussen Lion en Issiore).
De verdere trip was niet meer interessant, enkele bergjes die ik over moest om niet over het asfalt te moeten heb ik maar links laten liggen, genieten van snel naar beneden te denderen en de “verloren tijd” van genieten terug in te halen, het was na tweeën en er stonden nog 40 km te wachten. Gelukkig voornamelijk bergaf tot een hoogte van nu 600m.

De stapstukken met enorme steenpartijen waren voor de namiddag. Als er iemand nog stenen nodig heeft, ik weet ze liggen. 78km, 1700hm en adembenemend zicht was het resultaat van vandaag. Morgen nog een laatste 600m klimmen en het Centraal Massief is gepasseerd.

van l’Arzon naar La Chapelle en Lafaye

Heet was het, en amper iets te vinden om te drinken, geen terrassen, geen winkels, en zelfs amper waterpompen. En dan maar stappen wat ik gisteren niet moest doen is er vandaag bijgekomen. Vanaf 4 uur begonnen met uit te kijken naar een bed, pas tegen achten had ik eindelijk een  gite etappe gevonden. Met in de buurt een Auberge. Uitgehongerd was ik, mijn noodrantsoen is er ook mee doorgedraaid, dat wordt morgen eerst zoeken naar een winkel. Volgens googlemaps zou er een “casino”  zijn  op een 6km. Wel zal ik daarvoor van de route moeten afwijken en 200meter dalen en nadien nog eens extra klimmen.

Vandaag was het echt een merde dag, een hoop stapstukken omhoog en omlaag, weinig mooie uitzichten, een bloed hete dag en dus ook geen bevoorrading. Over een afstand van 68km en 2400hm.

Was het de wijn van gisteren? Morgen een 1000hm minder, is dat dan een rustdag? Mijn knieën zullen het vertellen.

Van Langlonge naar l‘Arzon

Voor de verandering eens een bewolkte dag, niet zo heet als de afgelopen dagen. Maar wel zoals alle andere dagen direct steil omhoog, nu wel eens te fietsen, asfalt helpt. Maar als ik het geweten had dat Pradalles zo’n schoon stadje was, ontstaan uit uit burcht van de 15-de eeuw was ik gisteren verder door gereden, de moeite om nog eens langs te gaan. 2klimmen en afdalingen verder, met hier en daar (echt niet overdreven) wat stappen, bereikte ik na een 58km Le Puy en Vezelay. De GR liep hier kriskras door de stad, wat ook te begrijpen was. Mijn ogen hebben hun best gedaan zoveel mogelijk te zien van al het moois. Het was toen nog maar 2 uur in de middag. Om te stoppen was het nog veel te vroeg.  Netbook eens bezien, hoogteprofielen bestudeerd. De hoogtelijnen stonden nu reeds verdeeld over 25meter ipv om de 100m. Hoog zou het dus niet meer worden, steil mogelijk nog wel. Verder dan maar, 3 boebels moest ik nemen. Na de eerste was er weer een mooi gerestaureerde burcht te zien. Na de tweede een ander mooi dorp. De klim naar de derde was weer bezaaid met van die grote keien, de grootste keien hadden ze bijgehouden voor de afdaling …

Vandaag dus een heerlijke dag, met drie druppels regen, nadien terug veel zonneschijn. In totaal 90km en 1400h.

Vraag nu net een Cola, zit daar toch wel Glen Grant pure Malt bij zeker. En op tafel staat ook een Karafje wijn. De eerste alcohol sinds mijn trip. ‘t Smaakt…

En morgen, dat zien we wel.

Van Bleymard naar Langogne

Vandaag het eens rustig op ‘t gemakske gedaan. En ‘t viel mee, als het zo door gaat kan het percentage stapstukken flink omlaag. 2-stukken met flink wat brokstukken steil omhoog, steil is hier boven de 15%, tegen of over de 20%. Een stuk lagen geen brokstukken maar was ruim over de 20% en niet voor 100meter maar minstens een halve km. Toch weer mooie paden tegen gekomen alhoewel sommige erg leken op de Ardennese brede boswegen, allen langer in verticale zin. Dus ook omlaag. Veel omhoog over asfalt heb ik vandaag niet tegengekomen, wel heerlijk omlaag en ook eens snel. Heerlijk die wind. ‘t Was dan wel uitkijken naar die rood/witte streepjes die ergens op een boom in een zijweg geschilderd waren. Een hotel vinden was vandaag wat moeilijker, bij het derde hotel konden ze me een kamer geven. Het is hier vlakbij het meer van Naussac (heel mooi) en daardoor toeristisch.

Ondertussen begint de mechaniek van mijn fiets wel af te zien, alles zit vol stof en hier en daar begint er iets te piepen. Een busje kruipolie had ik nog moeten meenemen, kettingolie is niet goed voor de vering en te dik voor al de rest. Als morgen tijd heb in Le Pui en Velay eens zoeken naar een fietsenmaker.

Vandaag was het dus alles bijeen toch nog 72km en 1800hm.

van Cassagnes naar Bleymard

Ik ga hier niet meer vertellen hoeveel km’s ik vandaag weer te voet heb afgelegd, als gemiddelde kan je gewoon een 10% nemen dat ik alle dagen stap, naar boven en zelfs soms naar beneden. Naar boven is omdat ik Marc (broer van Jan) in gedachten heb die stelde (CTC2007) dat als je sneller te voet bent je beter kan stappen dan steeds op en af de fiets te stappen. Naar beneden eerder uit voorzorg principe, er is geen volgwagen om eens een wiel te geven (kreta2009) of bij een of andere val niemand om me op te vegen (Canada2010) als dat moest nodig zijn.

Gisteravond nog in gesprek geraakt met een aantal Fransen (in het Frans!!!) over van waar ik kwam en naar waar ik ging en dan nog met de fiets en over de GR. “Jij bent gek” kreeg ik als compliment. In het Frans had ik daar geen antwoord op. Maar genoten dat ik al heb. Was het niet van de mooie (onfietsbare) paadjes dan wel van de pittoreske dorpjes waar ze doorliepen. Of eens puffend boven geraakt van de immense uitzichten. Ook deze zijn evenals die van Canada niet in een fototoestel te krijgen. De diepten, de verten, de bossen. Maar duidelijk wel bewoond, door elk bos zie je een hele hoop (berijdbare) wegen lopen en hier en daar nog ligt een dorp. De zichten over de Larzac droog en kaal met vele ruwe steenfragmenten. Het totaal verschillend beeld over de Cevennen met groene wouden. En dan het panorama over de Mont Lozere, terug de droogte maar nu met allemaal kleine losgebroken stenen, precies een berg van op elkaar gegooide stukken steen. En dan kom je tussen twee hoogten aan de bron van de Tarn (eigenlijk de samenloop van twee andere beken), een door toeristen druk bezocht stadje.

Door het veel te warme weer mijn tocht van vandaag ingekort tot een 45km met 1800hm. Wat het morgen wordt, zien we dan wel weer, afhankelijk van het weer doe het stuk van vandaag erbij of stop ik na een 60km.

van Le Vigan naar Cassagnes

Het hotel in Le Vigan stelde niet veel voor: een bed, tafeltje en lavabo, douche en WC waren op de gang. En het ontbijt stelde al even veel voor: een 15cm baguette, een croissant, twee beschuiten en tas koffie en een potje confituur. Gelukkig had ik mijn voorraad fruitblikjes en fruitsap ingeslagen. Na mijn rugzak ingeladen te hebben, kon ik op weg, naar boven dat wist ik. En van een wandeling vorig jaar wist ik dat de paden in Le Vigan steil waren en moeilijk te rijden. De wandeling van vorig jaar was niets vergeleken met wat ik nu voorgeschoteld kreeg 1km asfalt omhoog en dan een bergpad op, echt niet te rijden. Na 2km veranderde het pad in een mooi gebetonneerd pad, niet glad, wel een 20% te doen tot de trappekes begonnen, ondertussen was de helling ook nog steiler geworden (25%), terug te voet dan maar. Dat laatste pad was ook niet de GR die ik had uitgetekend, drie mogelijkheden, het nieuwe pad nemen dat eruit zag als het eerste stuk klimmen, terugkeren (dat is een woord dat enkel goed is voor woordenboeken) of langs de asfalt oplaag naar de door mij getekende GR (de oude route). Dat laatste bleek de juiste keuze te zijn om toch een stuk te kunnen rijden. Waar de nieuwe en oude GR bijeen kwamen was het fietsen voor de volgende 4km gedaan. Na wat bijgetankt te hebben met cola besloot ik dan maar om over de asfalt een omweg te maken. Dat zou 3keer zover zijn dan de GR maar zeker berijdbaar. Ware het niet dat achteraf gezien de GR door het bos liep en de asfalt in de blakende zon 31° was het. Een les die ik maar zal onthouden zeker? Soms is de kortste weg toch de beste.

Na veel sukkelen dan toch boven geraakt op de Mont Aigoual 1565meter hoog, de hoogste top die op mijn route ligt. Nu zou het afdalen zijn, de paden lagen er beter bij, alhoewel de Rein-way blijft zijn nut hebben. Soms denk ik toch hier zou ik normaal gezien toch afrijden, alleen in het bos is toch wel een reden om het wat voorzichtiger aan te doen. Als je zelf niet kan bellen is er niemand die je uit de afgrond kan halen. Nu zit ik hier op een 700meter. Wat afdalen was, was soms nog klimmen tegen 18%, als ik dacht dat het volgens de hoogtelijnen vlak was, waren dat toch nog klimmekes van een 35meter (de hoogtelijnen staan hier 4Ometer uiteen).

Het komt er op neer dat ik volgens het hoogteprofiel de positieve hoogte over de 71km optel kom ik op iets van een 22OOhm. En als ik hetzelfde doe met de rit van gisteren kom ik op iets van een 24OOhm, daar zitten dan enkel de hoogteverschillen in van meer dan 25meter. Ik zal iets aan mijn polar moeten doen zodat deze niet steeds stil valt als ik aan een stapstuk begin, voor de hoogtemeters worden geteld moet ik een zekere snelheid hebben.

Morgen nog een zware dag in het centraal massief, waarna het wel wat kalmer zal worden.

Van Lodeve naar Le Vigan

Als dat zo voort gaat wordt het plezant,had ik juist mijn hele dag bijna geschreven, beslist windows er mee te stoppen.
In ‘t kort dan maar, ‘t is te laat om veel te schrijven en morgen vroeg op.
Deze tocht kwam er op neer dat ik de Rein-way (met een hand op het stuur, het andere op het zadel en beide voeten langs dezelfde kant van de fietsop de grond ) heb kunnen instuderen. Was het niet door mijn rugzak die constant mijn schouders liet bewegen en zo sturen heel moeilijk maakte op technische stukken, dan wel doordat de weg vol met grote losse stenen, of natte glibberige stenen, of trappekes daar overal tussen. En ‘t was dikwijls steil, wat omhoog ging was minstens 10%. Van de afdaling naar Navacelles heb ik dan ook niet ten volle kunnen genieten, dat was meer klauteren, op stappen, afstappen en dat om de 10 meter. De tocht vanuit Navacelles naar boven was al van ‘t zelfde, losse stenen, trappekes, op-afstappen…
In ieder geval de eerste 65km zat er tegen +/-19:00 op, net geen 10 uur onderweg geweest, wat neer komt op een gemiddelde snelheid van 6,5km/uur en bewogen gemiddelde was dan toch nog 8,6km/uur. Toch  nog rapper dan te voet. De totale hoogtemeters waren 1140hm.

Nog twee dagen voor start

Hier in de buurt van Lodeve samen met Cel, Greet en Inge verschillende wandelingen gemaakt. De wandelpaden deden me denken over hoe ik met mijn tita hierover zou geraken, hobbelig, hier en daar een droppeke, die paden deden me even denken aan de technische trails van Vancouver. Hoe zou ik het stellen op die hellingen met een rugzak van een 14kg? Op hotel of langs campings? Stilaan besefte ik dat de 3kg tent, slaapzak en luchtmatras wel een zware last zouden worden. Veel stukken zouden hierdoor niet te rijden zijn. Het zullen dus toch hotels worden waar ik langs zal trekken, dit maakt het vinden van eten ook eenvoudiger.
Om zeker te zijn van internetverbinding heb ik ondertussen een clé gekocht, zo kan ik tegen een schappelijke prijs via GSM-masten in verbinding blijven met de rest van de wereld. Nu nog zien of er wel GSM-masten te vinden zijn en route.

ingepakt

Het is gelukt, na veel passen, weg laten, terug inpakken, andere rugzak proberen, heb ik alles in en aan mijn rode el-camino-loco-rugzak gekregen.  11,5 kg valt nog wel mee, er moet alleen nog een eten en drinken mee geraken. Hoe ik dat nog moet meesjouwen is me een vraag, zonder eten zou niet slecht zijn, dan kan er wat van mijn buikzak af ...
Seffens op weg richting Parijs en nog wat verder, overnachten om dan tegen ongeveer een uur of 4 bij Cel en Greet aan te komen, en eerst zeven dagen vakantie, niks doen ....................................

een tent

Beslissing om toch campings aan te doen komt dichter: mijn tent :
 

Nu nog zorgen dat mijn tita niet valt.

Schrik dat ze met mijn fiets wegzijn zal ik dan niet moeten hebben.
een tent in twee compartimenten, 1 voor bagage, 1 om te slapen en ineens plaats om was te drogen.
Nu nog iets vinden om op te slapen.

Squamish XC Files - Angry Midget

Op http://www.bcbikerace.com/ een filmke gevonden wat een goed idee geeft van de aangelegde pistes in Squamisch.

Voorbereiding van mijn tocht transfrankrijk-transbelgie

Voor die die het nog niet wisten, ergens volgende week vertrek ik op mijn volgende trip met de MTB. Dit keer wordt het een echte midlife uitstap, enkele weken om stil te staan bij 50 jaar ervaring. Ja, een MTB-tocht om stil te staan, of te liggen, te staren naar de boomtoppen, golven te zien op het water, en tijdens het trappen de stilte ervaren.
Als Mapsource juist berekend zou het zo'n 17OOkm zijn dat ik ga overbruggen. De juiste hoogtemeters betrouw ik langs geen kanten. De eerste 4 dagen van een 65km zullen wel het zwaarste zijn, van de uitlopers van de Cevennen over het Centraal Massief. Daarna zal het even wat rustiger gaan, met meer geplande km's tot het begin van de Morvan, een gebied vergelijkbaar met de Ardennen maar met toppen tot 900m. Na het doorkruisen van de Morvan volgt de vlakte van de Seine, over Reims, naar de voet van de Ardennen. Om via Roccroi België binnen te vallen langs Philipville, tussen Thuin en Charlerroi over Brussel, Mechelen, Lier, Ranst en dan de laatste loodjes door Peerdsbos, om via 't klein schietveld aan te komen in bijna het noordelijkste puntje van België. Op een 70km na dus echt wel een volledige transfrance/transbelgië.
De titabike heeft ondertussen een nieuw wiel, met ochottekes een witte naaf, 't is maar dat je ziet waar je nog moet kuisen zeker? Ander wiel met ondertussen kromme spaken zal zijn werk moeten doen onder de cannondrake. Is dat een verschil zeg, van de week naar 't werk met hardtail aluminium drake. Heeft zo'n tita toch meer magie...
Rugzak met meest noodzakelijk al ingepakt, nu nog de vraag oplossen of ik een tent al dan niet meeneem. Tent meenemen = zeker een grotere rugzak, fietsrugzak: 0,9kg, trekrugzak: 3kg,dat wordt nog wegen en afwegen. Camping €10, hotel minstens €40.
Morgen thuis om te wikken en te wegen...
 

Het langblijvers verhaal

details over de rest van de reis volgen, zonder ook maar een foto zegt het niet veel en voor ik uit de 6OOO foto's een keuze kan maken ...

een ding het was de moeite om te blijven, dingen te vergeten en ervaringen op te doen .

eindeloos is hoe je de rockies in een woord kan samenvatten.
oeee's, aah's, whaaaw, na iedere bocht.

einde van de race

Whistler, daar waar de Olympische winterspelen dit jaar gehouden zijn, was de eindbestemming van de race.
Na in slots om de 30 seconden gelost te zijn en ons laatste "Karltje" gedaan te hebben, vertrokken we als bijna laatste. Direct de ski piste omhoog, dan verder klimmen langs een iets bredere pad, en klimmen; klimmen, er leek geen eind aan te komen. Tot we bij de het einde van skilift aankwamen. vlug fototoestel genomen:

Onze eerste beren, blijkbaar was daar een voederplaats zodat de beren uit de stad zouden blijven.
Effe op adam gekomen om dan tussen de bossen af te dalen tussen de bomen, over skipiste terug naar de stad waar bleek dat de eersten al aan het aankomen waren, die naar rechts, ikke naar links om nog een laatste keer te genieten van ups en downs, stenen, takken, bruggetjes...

Af en toe voelde ik me in het zuiden van Frankrijk, nog even oefenen voor mijn volgende trip.
Terug omhoog, terug naar de top van de eerste skilift, waar ze nog een heerlijke rollercoaster voor ons in petto hadden. Na deze van Squamisch  dierf ik al wat meer en dat was nodig ook, de afdalingen steiler, waar je snelheid moest maken om de bijna verticale muur omhoog te geraken. Enkele onfortuinlijke mede-bikers hadden te weinig snelheid gemaakt, geraakten niet meer boven, g,leden omlaag en zelfs al klauterend  geraakten ze niet boven op de 10 meter hoge "muur". De skipiste nogmaals af om eindelijk, moe en blij aan te komen. van de organisator de big boss himself kregen we onze medaille, nog een klappeke en een (niet helemaal terechte) finisher-shirt.
Ik had het gemaakt, meegemaakt, ondergaan, genoten, gezweet en in mijn binnenste gevloekt, die 10kg zullen er toch eens af moeten, ik heb het gevoeld, eraan gezwoegd, ervan afgezien, en de foto's zijn niet om aan te zien.

Nog een feestje met uitgebreid buffet in The Fairmont Chateau Whistlet hotel waar een kamer aan de goedkoopste prijs €166 kost voor 1 nachtje en geslapen dat we daar hebben, eindelijk een bed.

Om een indruk van de tracks te krijgen moet je zeker naar http://www.bcbikerace.com/Media/Video_Gallery/#2010Daily gaan kijken.

dag zes,

Eindelijk nog eens een volwaardig internet gevonden. En ook wat tijd om hier iets te schrijven.

Uit verre geheugen dan maar om te beginnen:
Tja na die val, ik weet nog niet of ik de helle val heb meegemaakt of enkel het laatste stuk, en de daar opvolgende repatriëring, om niet te zeggen opgave, 's morgens terug vol goede moed op de fiets  gestapt.
De stress van de wedstrijd, of toch het nummer op mijn stuur, was nu beter te relativeren. Eindelijk tijd om eens rond te kijken, de wortels, stenen, bruggetjes op het gemak te nemen. Een klappeke te doen met ene van Philadelphia. Ondertussen ook de stopwoorden leren kennen. Hey? How are you? Where you from? "Oh, Belgium, thats nice." is dan ook steevast het antwoord. En dikwijls komt daar nog achter "I 've been in Brussels" of "I have an aunt in Tienen, or how do you say it". Of Keulen, Aken, Luik, Parijs, als het maar Europa is.
Squamisch was de omgeving waar we nu in vertoefden, hier was er een klein voordeel voor ons, de tweede dag hadden we hier immers met "endless biking" in doorgebracht. Na een tijdje die steile helling omhoog, puntje van het zadel in het oog van het ... om er toch maar te geraken. Dan de heerlijke rollercoaster omlaag, over voor gevormde paden, waar de bochten mooi omhoog zijn aangelegd. Wat niet belet uit de bocht te vliegen maar met een flow, van links naar rechts glijden, geen scherpe bochten, je zelf met je bike laten vlieden naar beneden.
Het mooiste van deze afdaling mochten we niet doen, net voor het mooie stuk begon moesten we naar links, gedaan met afdalen, klimmen terug. Maar wel genieten van de omgeving, een breed pad afgeboord met mooie bloemen. Na een tijd klimmen en enkele bruggetjes over begon de suspense van de dag, eerst nog langzaam, en als maar sneller omlaag, omhoog, afremmen voor de top om er niet over te vliegen zodat je de bocht nog net kan nemen in de afdaling, afremmen in de bocht omhoog, oeps geen grond meer onder de wielen, toch nog goed gekomen, terug omlaag, omhoog, omlaag, bocht links, rechts; mijn vingers grijpen rond het stuur, 1 vingertje aan de remmen. Fun, inspannend, ontspannend, groofy, niet direct een weg omhoog te zien, jammer.

De laatste nacht in het tentje dan op naar Wistler.

Dag 4 en 5

‘t Was inderdaad heel vroeg opstaan en nog altijd geen internet gevonden. Verbinding met GSM lukt ook niet, mogelijk nog een van de instellingen niet juist …

‘t Is hier niet te doen om even tijd te hebben iets te schrijven, ook het niet beschikbaar hebben van internet strooit natuurlijk roet in het eten. Een rustige vakantie met benen onderuit is het dus niet. Wel veel aanschuiven, voor ontbijt, start, onderweg op de tracks, bij de bikewash, bij de douche en het avondeten  Over de wc zullen we maar zwijgen, dat is soms wel een nijpend probleem. Om het aanschuiven tijdens het fiets te mijden probeer ik zo laat mogelijk te vertrekken zodat de grote massa vertrokken voorbij de eerste smalle passage is en de sliert van 500man en vrouw uitgerekt is.

Eergisteren eerste probleempje met fiets gehad, mijn achterwiel kwam los. De snelsluiter was daarbij ook omgebogen, niets ergs, ik kreeg mijn achterwiel terug vast. Door de haast van ‘s avonds (aanschuiven douche, bikewash, eten, binnen brengen fiets, en nog uitleg over de komende dag) volledig vergeten hier verder naar te kijken. Gistermorgen gebeurde hetzelfde, achterwiel los bij kracht te zetten om een korte klim te kunnen nemen. Wiel terug vastgezet maar nu bleef het niet goed meer zitten telkens bij het zetten van kracht kwam dat wiel uit de kader. Een brug, “zou ik of zou ik niet, moet lukken” en dat deed het ook. dan nog een beetje berop voorzichtig, kracht doserend. Maar het achterwiel kwam toch los. Het pad had links de berg, rechts was de grond een meter onder het pad, steil omlaag. Inderdaad viel ik natuurlijk de verkeerde kant uit … Met mijn rechteroor enkel meters lager op een steen, verder omlaag schuivend, hoofd eerst, fiets laatst. Een meter of vier lager lag ik stil. In volle paniek stonden Barny en Leo bij me. Die moest ik even kalmeren zodat ik zelf mijn hoofd kon vinden en kijken of armen en benen nog in juiste richting zaten. Geen problemen, enkel mijn oor voelde ik bloeden. Horen was geen probleem, ik was er toch niet gerust in alhoewel Barny na ontsmetten wist te zeggen dat het er niet zo erg uit zag. Dan maar te voet, hier en daar lopend om de rest niet te veel te hinderen, verder tot de eerste bevoorrading. Dat bleek toch nog verder te zijn dan ik eerst dacht. Dan toch maar bergaf op de fiets en bergop in kleinste verzetje zonder kracht te zetten. Op de bevoorrading hebben ze mijn oor grondig uitgewassen, zodat mijn oor vol vloeistof zat. Dan begonnen ze nog van alles te vragen. Alhoewel ik had gezegd had dat ik langs de andere aan doof ben. Op den duur begon die zelfs in het frans te klappen en heel veel expressie met zijn lippen te maken. De vloeistof dan maar uit mijn oor geschud zodat ik weer kan horen.

Ik kreeg de boodschap om mijn oor bij de volgende bevoorrading e laten reinigen. Ik dus verder, heelder stukken wandelend, afdaling voorzichtig omlaag. Tot de volgende bevoorrading 22km verder, daar hadden ze een stand van Shimano. Die gasten hebben me uiteindelijk verder geholpen met een reservewiel. Kon ik de volgende 21km toch op een normale manier uitrijden. Onderweg nog een eland gehoord, niet gezien. Vlug douchen eten, naar medics, eten en naar bike shop om te horen of ze mijn wiel konden maken. De stukken hadden ze niet bij, een af andere vijs aan lager vertoond barstjes. Maar het wiel van Shimano mag ik lenen tot het einde van de race.

Na een veel te korte pijnlijke slaap weer vroeg uit de veren voor de volgende rit. Het regende, veel zin had ik er niet in, maar na nog wat karakter gevonden te hebben toch op de fiets gestapt. Na een 5-tal km moesten we door een riviertje, tot de billen in het gletsjer water, ijskoud. Dan verder, het gewoon Britisch Colombia parcours war bruggetjes, wat wortels ontwijken naar beneden, wat over wortels wegschijven naar boven en hier en daar over zo’n dikke omgevallen boom klauwteren. In de miezerregen. En veel wandelen, omdat de stukken tussen die bomen en wortels te klein waren om op en af te stappen. Aan de tweede bevoorrading bleek dat ik toch wat te weinig gegeten had. Ik was even naast mijn fiets gaan zitten en direct stond er een medic naast me met de vraag of ik niet naast het vuur zou gaan zitten. Daar kreeg ik al meteen een zilverdeken rond me moest mijn natte kleren uittrekken, werden koekjes en drinken onder mijn neus geschoven. Of ze geen thee moesten zetten. Een prikje om suiker in mijn bloed te bepalen met direct een plakker erop. Eigenlijk wel hilarisch als je alle andere schrammen en bulten op mijn benen bekijkt. Suiker ok, maar van verder rijden was geen sprake meer, daar had ik ook geen zin meer in. Vanavond wat meer tijd gevonden om te douchen, mijn fiets op te lappen en te eten, als ik nu nog kan slapen ben ik er klaar voor om me morgen te kastijden.

Van eerste tot Derde dag

Jawade, had ik eergisterenavond nog een heel verhaaltje getypt en ineens sluit windows zich af. Alles weg.

Vermits geen internet ga ik proberen dit met GSM op te sturen, dus foto’s hebben jullie nog te goed.

Bij dag een kwam het er op neer dat onze Elias uiteindelijk gewonnen had met de Sandman. Ann ligt eruit met een ontwrichte schouder. Zelf ben ik ook overkop getuimeld op een onnozel stuk rots die op een brede afdaling uit het zandpad stak, ineens lag ik lager dan mijn fiets. Serieuze scheur in het vel van de ellenboog en een zere heup heb ik eraan overgehouden. met de nodige pijn grimassen heb ik de rit toch uitgereden. Eens aangekomen wacht een koude douche, letterlijk. Even langs de medics en dan bedje gedekt in een van de 300 tentjes die op het terrein opgesteld zijn. Bedje, laten we zeggen dat ik geluk had een lucht matrasje bij te hebben, alhoewel, er zit ergens een lekje in, dus maar op een schuimrubber matje van een halve centimeter, dat vlakt mijn contouren zeker niet uit. Gezien mijn zere heup en ellenboog kon ik ook niet zomaar op mijn favoriete kant liggen Slapen is hier dus amper bij.

Gistermorgen ook op een ontiegelijk vroeg uur uit bed om met de bus naar het volgend stadje gebracht te worden, welk stadje weet ik niet vanbuiten en vermits geen internet, kan je de naam van het stadje op de site van BCbikerace vinden (zie link hiernaast). Daar hebben we blokje rond gereden over weeral paadjes die eigenlijk onbegonnen werk zijn. omhoog over wortels of brede grindwegen, omlaag steeds over wortels, stenen, bruggetjes. Eigenlijk jammer, van de omgeving valt zo amper iets te zien. Je ogen 5 meter voor je wiel houden anders schuif je gegarandeerd uit of ga je over kop. De pijn in heup en ellenboog valt gelukkig nogal mee.  Het is eerder mijn andere heup die lastig doet. van het vele uit en inklikken begint die nu ook zeer te doen. zodanig dat ik mijn linker voet amper hoog genoeg krijg om hem op de pedaal te krijgen. Na het avondeten nog enkele cans (2liter plastic schenkkannen) leeg gemaakt. Waarna we om 22:00 zijn gaan slapen. Tot Telenet om 03:00 een Sms'je, ik direct wakker, “wat zou er thuis zijn?” stuurde om te zeggen dat internet van €5O internet gebruik in het buitenland de verbinding verbroken wordt. En dan begon het nog te waaien ook, en wij lagen in tentjes zonder piketten (om het dagelijks afbreken gemakkelijker te maken). En mijn luchtmatras was leeg, en de gerond hard… Veel slapen was er niet meer bij.

Vanmorgen  zag je direct wie hetzelfde was ondergaan, Theo zag er niet uit, Rein had ook geen oog dicht gedaan. Gelukkig waren Pascale, Hilde en Yolande enkele luchtmatrasjes gaan kopen in een plaatselijke winkel. Toch een paar mensen die een beetje zacht geslapen hadden. De tocht verliep vandaag weer, het begint eentonig te worden, door de bossen met de nodige slippertjes over de wortelen. Op de bevoorrading na een 14-tal km deden ze zenuwachtig gauwgauw nam iedereen wat chips, watermeloen en wat andere zoete brol. Hierdoor was ik vergeten mijn camelbag te vullen en nam ik niet de tijd om voldoende te eten. Ik heb het geweten, gelukkig had ik zelf nog xwat eten bij daar heb ik dan maar 3 stops voor ingelast en ook om eens te genieten van de bossen. Altijd maar racen is eigenlijk niets voor mij. En vermits ik eerder moet strijden om niet bij de laatste 10 te blijven. Zal ik er maar gebruik van maken om eens rond te zien of ik geen beer zien. Gisteren denk ik wel ze gehoord te hebben maar een beer heb ik tot hier toe nog niet gezien. En elanden staan alleen maar op de borden langs de kant van de weg. Alhoewel het zijn dezelfde tekeningetjes. Op de tweede bevoorrading heb dan maar de tijd genomen om voldoende binnen te spelen. Daar hoorden ik van Carl dat Pirre gestopt was, zo goed als volledig uitgeput. Dan is het moeilijk om de stronken en bomen te ontwijken. Na nog verder geploeterd te hebben stond er een enthousiaste wegwijster  die wist te zeggen dat het enkel nog downhill was zonder moeilijke stukken. Dat klopte tot het na de bocht omhoog ging. Downhill is hier dus gewoon omlaag met nog steile stukken omhoog. ‘t Is maar dat we de mensen verstaan.

Morgen is het terug om 6-uur omstaan, weer een korte nacht, maar onderweg zal ik wel wat slaap proberen in te halen. De grond in het bos is aangenaam zacht. En de commentaar van de andere bikers : “OK? Thats a good idee…”  Bay. Maar ik heb niemand zien afstappen om er bij te komen liggen.

day zero

Gisteravond naar ons nieuw hotel verkast, eerst nog wat eten in een karaoke-bar. Je kan je voorstellen d om de "grote"at dat niet lang geduurd heeft, alhoeqwel sommigen de fun van vals zingende en zwiepende gasten en grieten wel zagen zitten.  Vroeger tussen de lakens dus om de "grote" dag aan te vatten. Misschien groot eerder door wachtend vervangen. Onze bagage moest op tijd in de trailer zijn dus wou Hans om half acht de bagage naar de start plaats overbrengen, deze moest om 14 uur immers op de camion staan. Eerst nog een ontbijt, het aantal eieren dat ik hier al heb gegeten kunnen onze kippen niet op een week bij elkaar leggen, ook niet voordat ze verdwenen waren na een vossenbezoek. Tegen half tien vertrokken we dan na ettelijke koffies met onze fietsen richting start plaats, onderweg was nog een spaak van Pirre zijn achterwiel geknapt. Geen erg, op de startplaats stond de plaatselijke fietsenmaker "obsessionbikes" met een team van 11 man klaar om een nieuwe spaak te draaien voor Pirre, de juiste maat hadden ze niet bij, maar wel het juiste gereedschap. Deze gasten zullen ook op iedere startplaats klaar staan om de fietsen van 500 bikers rijklaar te krijgen tegen het startschot van 's morgens. Ondertussen waren Jan en Rein al een uur aan het aanschuiven om ingeschreven te geraken, zij werden verondersteld van om 10:00 vertrekken. De rest kon het rustiger doen, van de meesten van ons begint de naam ergens van achter in het alfabet, ik kon dan ook wachten tot 15:30 voor ik van start kon gaan voor de proloog.

En aanschuiven, tegen 12:30 hadden we alle paperassen ingevuld onze tassen, shirts en nog wat andere merchandising gekregen, verteld welk restaurant we dag 2 wensten en hoe laat. Tegen twee uur waren we het wachten op ons startschot stilaan beu. Jan en Rein vertelden ook dat ze er niet naar keken wie wanneer vertrok. Dus wij op 't gemakt naar boven een km of twee verder naar de start. Een lange rij was daar aan het aanschuiven. Daar had ik geen goesting in, dan liever het parcours afwandelen en kijken hoe de anderen over die dikke grote boom rijden. Wouw, dat was eerder vliegen dan rijden. Waar wij de wielen zo snel mogelijk aan de grond willen vlieden die een meter verder om direct een volgende jump over enkele kleinere stenen te nemen. Verder naar boven was Hilde en Shana foto's aan het nemen waar ook een van de mensen van BCBR stonden, "How, are you the Belgian, I heard about you, guy's." Ja, lap we gaan hier echt wel over de tong. 

Nadat Elias zijn volledig achterrem systeem met Rob gewisseld had, kon ook hij aansluiten. Ik heb geprobeerd een foto te nemen,

maar vrees dat ik op Hilde haar foto's zal moeten wachten. In ieder geval steelt niet enkel Elias de show met zijn Sandman, er rijden er twee mee met een fatbike eenwieler. Koen,  nog een gat in de markt? Rein heeft daar foto's van. Het wordt tijd dat ik er wat van ga verzamelen...

Uiteindelijk zijn wij bij de laatsten gestart, het was dan ook 16:00. Rustig begonnen om me zeker niet op te blazen tegen de dat ik aan de steile helling moest beginnen. Onderweg nog enkele seconden verloren om mijn ketting terug om het kleinste tandwiel te krijgen. En Pirre die achter me aan zat te komen. Op de steile helling toch moeten afstappen, de stress van een wedstrijd komt mijn kunnen niet te goede. Of was het het spinnen van gisteren dat toch in de benen gekropen was? Met enkele racehengsten achter me ging het afdalen ook niet vlot 'I'm coming left, left, left. I  hit you on the flat part. Waardoor ik uit de trappers schoot en tegen ik er weer in was, was het volgend racekonijn er. Juist voor de dikke boom toch terug iets of wat snelheid en het verstand terug op de piste. 13min20  slechte tijd vond ik, wel dubbel zolang als de snelste, en stuk trager dan Elias met een 9minuten. Na de ellenlange briefing met nog wat richtlijnen over poema's, grote beren en grizzly's trokken we voldaan en hongerig naar het hotel. Dus als je de volgende dagen nog iets van me leest heb ik nog geen grizzly tegen gekomen, als je enkele dagen niets leest heb ik geen internet meer gevonden.

nog een dag te gaan

Zaterdag middernacht is het nu in Belgenland, vrijdagavond 18:30 is het in Vancouver, een stralende hemel, een stralende dag en vandaag meer dan één stralend gezicht gezien.
Gisterenavond na de rit zijn Jan en Theo naar Horseshoebay getrokken met de fiets om de ferry's voor onze aftertrip vast te leggen, een kleine 20km dachten ze, een uurtje naar ginder en een uurtje terug. Best mogelijk om nog even overentweer te rijden. Om 19:00 hadden we afgesproken om met de bus naar een of andere Italiaan te rijden voor een pasta-schotel. Jan en Theo waren in geen velden of bergen te zien. Dus wijle maar op de bus naar de terminal van de zeebus.  De Italiaan had nog plaats voor 12 mensen, met 21 kom je daar dan ook niet aan de bak. Dus de minst fanatieke pasta-eters gingen op zoek naar iets anders, wat niet moeilijk was, een Griek gaat er ook wel in. Om in de sfeer te komen bestelden we een aantal mythos-pintjes, dat was er geen, met rode kaakjes moest de uitbater vertellen dat hij geen mythos in huis had, dan maar een plaatselijk pale-ale besteld. Eerst wat meze, zoals het bij een Griek hoort en een hoofdschotel en een pale-ale... 
Terug thuis waren Theo en Jan al onder de lakens gekropen. Het verhaal vanmorgen klonk ongeveer zo: die kleine 20 km waren er vlot 27 geworden en de baan naast de kust loopt niet zoals bij ons mooi vlak maar daar zitten serieuze hellingen in. Dus in plaats van op een klein uur hadden ze er een dikke anderhalf uur over gedaan. Om vast te stellen dat de ferry's enkel per telefoon konden vastgelegd worden, de publieke telefoon in het reservatiekantoor was echter buiten werking. Onverricht ter zake hebben ze dan maar de bus genomen, ook dat is een evenement. De fietsen kunnen zonder problemen mee op een fietsendrager voor de bus, wel een knap systeem, je moet je fiets er opzetten en vastklikken, niet meer, niet minder, moest er iets met de fiets gebeuren dan heeft de buschauffeur het ook direct gezien.
Voor 9 uur moest vandaag onze bagage gepakt zijn om verkast te worden naar een ander Holyday Inn-hotel in Vancouver. Om 10 uur stonden onze begeleiders voor een trip naar Squamish een dorp meer noordelijk, waar we op racedag 6 ook zullen passeren, om daar de smooth en curlly trails te doen, gewoon om de streek te verkennen.

Rustig wat spinnen om de benen wat los te rijden, jawadde. Dat rustig rijden begon met een redelijk (naar de normen van hier) technisch stuk van een km of zo om daarna met een 3% omhoog te gaan, niet steil, maar steil genoeg om je af te vragen waar je je benenspieren ergens vergeten was, in de fietskoffer, in de bagage voor de volgende dagen? Het tempo van de eersten lag ook niet op het niveau van een rustig spinnend ritje. Maar het klimmetje was de moeite, mooi bos waar we misschien wel een beer of poema tegen het lijf zouden kunnen lopen. Het vervolg was wel meer mijn meug (niet alleen van mij trouwens), over een "rollercoaster" naar beneden, met korte, zeer korte bochten en hier en daar een steen of tak, en anders een droppeke. Niet overdreven technisch, wel mooi, snel, gewoon fun om te doen, het laatste stuk hebben we zelfs twee keer gedaan.
Nadien nog een pint gaan drinken in een plaatselijke brouwerij die al verschillende wedstrijden had gewonnen, maar waarvan de uitbaters van het Belgium beer nog niet gehoord hadden. Eer deden ze hun bier niet aan, zoals bij onze oude belgen en ridders werd het bier in grote kannen op tafel gezet, zoals je bij ons water op tafel zet. De kunst van het tappen, de juiste schuimkraag, die een tijdje stand houdt, kennen ze hier niet.
Op de terugweg nog even gestopt om de plaatselijk waterval te bezien. Op de parking stond de rest van een omgehakte boom, ondertussen het middelste helemaal hol, ik kon daar gewoon in ronddansen, ik schat een meter twintig in doormeter.

De waterval was ook niet niets, 335 meter hoog, de Shannon Falls is de tweede grootste water val van Britisch Colombia.

                          

De terugweg was ook de moeite.

fantastische trails

Gisterenmiddag een eerste toertje gedaan op wat we dachten de trail van de proloog zou zijn. Eerst viel het tegen gewoon naar boven over asfalt en dan wat klimmen over een grind pad, in het bo, s was het al iets gezelliger, hier en daar een steen ontwijken, een kort steil hellingetje omhoog tot een splitsing van wegen, hier zagen we wat dit bos, deze omgeving te bieden heeft. Een werkelijk steil pad omhoog, waar je op het puntje van je zadel moet zitten om een goede balance te vinden tussen voldoende grip op het voorwiel om te kunnen sturen en voldoende grip op het achterwiel om tractie te houden Niet enkele meters maar toch iets van 400 meter lang, een tof pad laverend tussen afgestapte bikers, stenen en wortels. Eens boven was het slikken, niet steil bergaf maar net steil genoeg om voldoende snelheid te hebben om tussen nog grotere wortels en stenen de droppekes te nemen. Onderweg toch enkele keren moeten afstappen om over enkele bomen te stappen, eens ervoor zag je wel dat de bomen voorzien waren van stenen op er toch te kunnen overrijden. De derde boom had wel een diameter van een halve meter, hier zeker afstappen en denken geraakt hier iemand op zijn fiets over? Eens terug op het startpunt keken we elkaar eens aan "nog eens?" Enkele goed bedoelde raadgevingen over hoe je die bomen moet nemen.

Nu vastbesloten dat dat moest lukken. en  ja, de eerste ging vlot; de tweede ook, nu die dikke boom ... Ik reed eerst, Barny achter mij, zou ik? Ja, dat moest lukken. En gelukt was het. Barny kon niet anders dan zijn kunnen ook te testen, net als al de anderen.
's Avonds down town, onze dames begeleidsters gevolgd, eerst met de bus, dan met de zeebus naar het centrum van Vancouver, toffe winkel omgeving, waar je direct merkt dat er hier twee snelheden zijn, of toch minstens twee inkomensklassen, voornamelijk deze die met een plastic bekertje bedelend je aanspreken vallen dan wel het meeste op.

Om de stad te kunnen overzien zijn we een pint gaan drinken op 135 meter hoogte, in een draaiend restaurant, dat was goedkoper dan te betalen voor het toeristisch niveau er juist onder voor 15$, dan liever een pint van 7$; de helft van de prijs en je krijgt er een pint bij om Vancouver vanuit de lucht te zien.
Vanmiddag hebben we, onder begeleiding van de inrichters van de race, de juiste proloog gereden, ipv af te slaan op het steile stuk naar boven zit er een gemakkelijker stuk tussen, oef. Wel verder eerst een simpele afdaling en dan een iets minder technisch maar even steil stuk omhoog. De afdaling ging deze keer minder goed, die grote dikke boom heeft me getackeled, effe ondersteboven en enkele schrammen rijker.
Na de proloog hebben ze ons van enkele tracks laten genieten die typisch zijn voor de omgeving van Vancouver, om het simpel uit te drukken geen kattepis. Omhoog, omlaag over wotels en stenen, hier en door was er een parcours over houten planken, of een vlakgezaagde boomstam, in de lengte richting. Eén simpel woord: fantastisch!!!!!

Koen als je dit leest, die hoeve verkopen en naar hier afkomen!!!!!
Morgenvroeg moeten we van hotel verhuizen, benieuwd of ik daar internet vind.

lange dag

Gisteren vertrokken in Brussel. Wel met de nodige spanning, 20 km file op de Belgische autostrades, waarvan er 15km waren op de E 19 naar Brussel. Tegen matige snelheid naar Zaventem dan maar. Met hele bagage: rugzak, handbagage, bagage en fietskoffer naar de Delifrance, niemand daar, "zouden we de eerste zijn?", weinig waarschijnlijk. De incheck balies afgestruind en een kudde fietskoffers tegengekomen met hun baasjes en aanhang. Vlug bij de rest van de kudde gekropen, dat was er geen, een strenge Canadese die de paspoorten controleerde wees me al direct naar de achterkant van de rij, tot ze zag dat de complete doorgang versperd was, dus werd ik aangemaand om terug bij de rest van de kudde te kruipen. Braaf en gewillig maar gehoorzaamd aan die (herders)hond. Van organiseren hebben ze bij Air Canada ook niets gehoord, eerst bagage inchecken dan gaan aanschuiven om het vervoer van de fiets te betalen om dan terug bij de incheckbalie de vervoersbewijzen te krijgen ... Niet moeilijk dat wij ons moesten haasten.
Bij de douane aangekomen mocht ik al direct mee, blijkbaar zaten er een paar CO2-patronen in mijn fietskoffer, die reizen al enkele vakanties mee, maar nu moest ik ze afgeven. Gelukkig hadden mijn maats al mijn spullen verzameld van bij de scanner, mijn fototoestel, netbook, GSM, paspoort, portefeuille, waar ik geen tijd meer kreeg om die veilig weg te steken.  En dan maar vliegen, en vliegen en vliegen, naar Montreal, wel knappe vliegtuigen met "redelijk" wat beenruimte. Filmkes kiezen op scherm op de stoel voor je, filmkes zien op mijn netbook van de reis naar Mexico, daar had ik nu tijd voor. De stoelen zijn zelfs allemaal voorzien van electriciteit om een laptop of iets dergelijks op aan te sluiten.
In Montreal langs de douane, de fietskoffers opgepikt en terug langs de douane om de koffers op het volgende vliegtuig te zetten. Weer had ik ambras en nu dubbel, zelf door de scanner en biepbiep, ik mocht kiezen om in een Rx-scanner te kruipen of gefouilleerd te worden, deze keer de Rx-scanner eens geprobeerd maar ze vonden niets. De scan van mijn koffer was ook niet ok, in de pennenzak die ik had ingeladen zat blijkbaar nog een schaartje, gelukkig met botte punten, dat mocht dan toch. En vliegen, vliegen, een beetje vliegen in een iets minder comfortabel toestel, waar je de maaltijden moest kopen als je wou.

Om half vijf plaatselijke tijd aangekomen met een stralende zon, vlug een sms naar Inge, "shit, 't is daar half twee 's nachts".

Na even wachten kwam de organistator van de BCBike Race ons oppikken, Fietsen op het dak, koffers op de aanhangwagen.
Naar de Hollyday Inn in 't noorden Van Vancouver, de huizen hier lijken op extra grote stacaravans, met hier en daar een stenen huis tussen. en de nodige hoogbouw ook natuurlijk.
Een pint was wel wat we op dat moment nodig hadden, met in de pub nog iets eten. Wat je iets noemt, eerst een appetizer, een serieuze hoeveelheid kalamers, en nadien nog een sandwich. De maten van een bord zijn hier in verhouding te de grote van het land. Een paar Canadiens binnen gespeeld om aan een rustige nachtrust te beginnen.

Inderdaad, rustig, overdag is er veel lawaai van verkeer maar 's nachts hoor je niets.

koffers gepakt, klaar voor vertrek?

Het moet natuurlijk weer bij gebeuren. Vanmorgen begonnen met mijn fiets in de fiets koffer te stekken. Om dat te kunnen doen moeten natuurlijk de wielen er uit en zeker ook het zadel met zadelpen gedemonteerd. Ja, wat ik vreesde bleek werkelijkheid, de zadelpen zit zo vast als iets in het frame. Eerst nog voorzichtig geprobeerd om de zadelpen los te wrikken, dan met een grote schroevendraaier, dan met een rubberen hamer, nog een poging met een stilsonring, niets wou baten ...
Dan maar internet afstruinen naar info hoe je zo twee buizen van titanium uit elkaar krijgt. Blijkt dat als twee titanium delen over elkaar wrijven er een elektro-chemische reactie laats vindt dat beide delen enkele microns diep aan elkaar bindt.
Ja, wadde, e-mail naar fabrikant dan maar wat nu gedaan. En het mag gezegd, Vannicolas weet wat service is: hun antwoord:" steek de zadelpen in een bankschroef en draai met de fiets rond, met het frame en je armen heb je veel kracht".
Ja, wadde, dat zijn iets zijn voor na Canada, ondertussen had ik mijn fiets al voor 90% gedemonteerd; krankstel met trappers er uit,achterderaileur er af, achterste remklauw er af, voorvrok er uit en stuur opzij. Wat nog op mijn fiets zit is de voorderaileur en het zadel met zadelpen.

Eh, ja en drinkbushouder zit er ook nog op.
't Is me gelukt om dat allemaal in de koffer te krijgen:

De rest van kleren en ander gerief zit nu ook allemaal in zakken, in totaal zo'n 43 kg, wat ruim onder het totale maximum van 53 kg zit. In Vancouver zal ik wel kunnen kopen wat ik vergeten ben.

Een Canadese SIM kaart zal ik zeker nodig hebben; of jullie zullen dit verhaal pas kunnen lezen als ik thuis ben. Of we moesten onderwege enkele Starbucks vinden, daar hebben ze hotspots, als dit verhaal verder gaat heb ik een SIM kaart of hotspots gevonden.

Air Canada toch niet zo slecht

In 't midden van de nacht een berichtje via Koen gekregen dat de fietskoffers toch 32kg mogen wegen. Van mijn fiets zal dan ook niet veel meer moeten gedemonteerd worden. Oef.
Nu nog zien of ze bij het inchecken niet van gedacht veranderen.
Het goede nieuws is hiermee begonnen.
Gisteren nog een mail gekregen dat Stijn van Velvet Reizen de vlucht van Inge is herboekt. Van service gesproken, dit bestaat nog echt. Inge komt dus na de race om samen met 5 andere koppels de rocky mountains op te zoeken, Jasper, Banf, als je ergens in Britisch Colombia verzeild geraakt zijn dat naar het schijnt plaatsen die je moet bezocht hebben.
En van de race organisatie hebben we juist de dagindeling van day zero gekregen. Wordt dat een drukke dag: Om 10 uur 's morgens begint de registratie. Deze registratie houdt in dat je een aantal papieren moet invullen waarna je de kleren die je nodig hebt tijdens de racedagen moet overladen in de reiszak die we van de organisatie krijgen. Alle overschot van bagage en de fietskoffer kunnen we bij hen opslaan, je moet dan wel voor 3 uur alles afgegeven hebben. Vooraf kan je nog in de "obsession bike tent" de laatste onvolkomenheden aan je fiets bijwerken.
Om 3:30 word ik aan de start van de proloog verwacht, een singele track van een 30 minuten om in de mood te komen. Dan de bike nog kuisen "you will need to clean your bike" om de fiets dan ten laatste om 4:15 af te geven om getransporteerd te worden met de ferry naar de startplaats van day1.
't Ziet ernaar uit dat die gasten weten wat organiseren is, ik zie er naar uit.



Travel Expert Zuiderkempen
Maskensstraat 1a, 2235 Hulshout
T 0032 15 22 50 77 - F 0032 15 22 50 76
www.velvetreizen.be - www.travel-experts.be

De wereld schande

't Is schande, grote schande, hoe luchtvaartmaatschappijen met de contracten van hun klanten omgaan. In januari waren onze vluchten geboekt zodat we 23 juni konden vertrekken met fiets die 32 kg mocht wegen. In Februari een simpel berichtje gekregen dat het vliegtuig geannuleerd werd, hierdoor moesten we een ander vliegtuig boeken dat ondertussen merkelijk duurder was geworden, en een dag verlof extra nemen. Die dag extra verlof is nog niet het ergste natuurlijk maar daar komen dan ook kosten bij voor een dag extra hotel en eten moet ginder natuurlijk ook.
Vandaag, 4 dagen voor vertrek krijgen we te horen dat de fiets geen 32kg maar slechts 23kg mag wegen en dat de kosten verdubbeld zijn, weeral extra kosten. En ik zal mijn fiets dan gedeeltelijk moeten demonteren, trappers en zadel zullen al zeker bij mijn andere bagage moeten. Die 23kg is immers het totale gewicht, fietskoffer van +/-12kg en fiets van 11,5 kg. Mogelijk moet ik ook nog een wiel op een of andere manier in mijn bagage krijgen. Die mag gelukkig ook 23kg wegen en er mogen dan nog 2 zakjes mee als handbagage van ieder 10kg. In die handbagage kunnen natuurlijk geen messen, tangen, kettingen, pedalen of stuur.

Nu maar hopen dat de IJslandse vulkaan zich gedeisd houdt. De vlucht die normaal 4,5 uurtjes duurt, waarvan er nog anderhalf uur overstaptijd in London bij komt, zou dan wel eens veel langer kunnen duren. Misschien wel zolang als de terugvlucht van in totaal net geen 24 uur, wel met een dikke 3 uur wachten in London. Ik snap eigenlijk niet waarom ze de terugvlucht niet over Rusland doen en gebruik maken van de het ronddraaien van de aarde. Zou je trouwens een dag jonger worden als de aarde onder je doorschuift?

Het werken is afgehandeld, ik kan nu mijn tijd nemen om in te pakken...

zuchten en kreunen

Nieuwe tandwielen, krans, tandwielen en ketting gemonteerd. Fiets eens een grondige kuisbeurt gegeven. Blijkbaar zat mijn linker traplager vast. Na wat hulp van de fietsenmaker heb ik de lager gedemonteerd gekregen. Was wel schrikken de titanium schroefdraad is voor een groot deel ingevreten en vertoont verschillende scheurtjes. Ik wist al dat titanium een galvanisch element vormt met zichzelf. Maar dat die traplager zo snel, zo diep zou zijn aangetast. Door simpel wat vat tegen de afdichjting van het lager te smeren is dit terug losgekomen afwachten of dit houdt.
Vannacht dan nog eens naar 't werk gereden, veel tegenwind zeg, en zelfs windmee geraakte ik niet zo snel vooruit. Op 't werk kreeg ik het in de mot, mijn voorwiel zat vast. Na de remmen wat losgewerkt te hebben bolde het terug. Samen met Marc en Paul de Scheldelaan afgebold, nu ging het wel vooruit, wat een los wiel, windmee en samenrijden kan doen. Nog een spurt op de brug over het Albertkanaal, dag Marc, dag Paul, remmen voor het licht en 't was weeral gedaan en windtegen. Met puffen en kreunen toch thuis geraakt. Dit was meer een krachttraining dan rustig mijn fiets inrijden.

Mijn werklijst is dus weer wat langer geworden, stuur nog inkorten, en kijken wat ik kan doen aan die helse rem.

Nog een week en Canada mag me verwachten.

Samen met een troep Belgen ga ik vanaf  volgende week Vancouver onveilig maken. Met El Camino Loco ben ik ingeschreven in de Britisch Colombia Bike Race.
Gedurende 7 dagen van Vancouver over Vancouver-Island naar Whistler.

Voor wat deze race inhoud kan je naar kijken.
Voor de achterblijvers zal ik proberen hier dagelijks een berichtje te laten, of enkele foto's te zetten.

Een waslijst met things to do staan me nog te wachten.
Zoals deze blog starten, en vandaag mijn  MTB in orde maken.

Stukje van stuur zagen, om niet achter de bomen te haken bij een of andere afdaling.
Nieuwe ketting en tandwielen, om  toch een beetje vooruit te raken.
Nog nieuwe banden en alles wat inrijden.