aangekomen in Auxerre

Gisteren na vaststellen dat alle batterijen aan het leeglopen waren en dat ik daarbovenop de GR kwijt was, wou ik er de brui aan geven. Veel asfalt gezien dus trot Lac de Settons daar vond ik de GR terug. Verder nog plezant gereden. Mooie streek de Morvan, zeker met een mountainbike.

Vandaag paadjes gedaan waar zoveel grip was dat je langs de serieus schuine kanten kon rijden, dwars op de helling. Via Vezzelay door gefiets tot in Auxerre, met een beetje geluk vind ik hier een lader voor mijn GSM en misschien ook een lader voor mijn netboek. Nog 43 minuten electriciteit…

mogelijk laatste berichtje

Gisteren blijkbaar iets fout gelopen met elektriciteit, mijn netbook krijgt geen externe spanning meer. ‘k heb nog 3 uur voor rouites te uploaden naar GPS (belangrijkste) en te bloggen. Trouwens hetzelfde met GSM, lmaadt ook niet meer op…

Wat een rustige dag door het Franse platteland moest worden was dus een kruis tocht van kleine hellingkjes, in totaal moet het zo’n 3OOOhm geweest zijn. De totale hel was echter het vinden van een bed, 3 uur een half heb ik gezocht en 30kmù extra gefietst, uiteindelijk toch een vriendelijk koppel gevonden dat een kamer voor me wou klaarmaken.

Van Chabreloche naar Saint Léon

Triestig zag het er vanmorgen uit toen ik het raam open deed, een natte dorpel, de straten nat en uit de gootsteen viel water neer. Niet echt wat ik verwacht had van een iets bewolktere dag, bedankt Inge en Cel voor het wolkje, het mocht wel zijn uitgeregend voor je het naar hier stuurde. Regenjas van rugzak maar overgetrokken, zelf ook maar dat jasje aangedaan. Tot de eerste klim goed en wel bezig was, de binnenkant van het regenjasje was natter dan de buitenkant, regenjasje terug uit en even verder en geklommen, geklommen… De laatste grote klim van het Centraal Massief mocht er wezen, zeker het stuk waar ik mijn fiets kon gebruiken als extra steun om toch iets verder te geraken. Ondertussen weet ik dat de Shimano schoenen MT51 degelijke wandelschoenen zijn, die hebben iets anders doorstaan dan het testpartcours in de AS-adventure. Ik begin te twijfelen of ik bij de volgende wandeltocht niet beter mijn fietsschoenen aantrek.

Ook op GR’s bestaan wegomleggingen en ze zijn even slecht aangegeven als in België, gelukkig kon ik af en toe de kortste route aan mijn GPS vragen. Een extra 10km gereden doordat ze een bos industrieel aan het kappen waren. Het weer was ondertussen opgetrokken en af en toe kwam de zon erdoor, met nog een regenbui. Op een hoogte van 500meter kon ik op een van de uitlopers van het Centraal Massief genieten van het zicht langs de ene kant tot tegen de Jura en de andere kant de Monts Chevalier.

De laatste km’s dacht ik dat het enkel nog omlaag was, met enkele kleine klimmetjes, dat waren er wel van 15%, 20%, 24% op eentje moest ik op de duur afstappen en proberen vooruit te stappen zonder achteruit te schuiven.

Om uit het Centraal Massief te geraken ad ik een 98km en 2400hm te overbruggen. En morgen het Loiredal, een rustdag???

Van La Capelle en Lafaye naar Chabreloche

Vanmorgen was het even spannend, in de gite d’ etappe was er geen ontbijt te krijgen. Wel wisten ze daar te zeggen dat het vandaag 33°C zou worden, ik zou dus vroeg moeten vertrekken. In de herberg kon ik wel ontbijten maar pas vanaf 8:30, dus ten vroegste 9:00 op de fiets. Ik ben dan maar om 07:35 zonder ontbijt vertrokken. In mijn GPS stond een warenhuis enkele km off-route zoals gisteren al verteld. Een lekker ontbijt gekocht van 1liter chocolademelk en enkele dunne saucissen, ook nog voor onderweg een blik fruitmaccedoine en als middageten een blik ravioli (zoals alle dagen), voor mijn camelbag 1liter 15vruchten nectar (aangelengd met 1 liter water is dit veel lekkerder dan isostar ofzo en niet te zoet, probeer maar eens). Ook al die pasta in blik smaakt, iets voor Koen om eens te proberen ipv rijstpapjes. Voor de namiddag zoek ik dan nog wel een cola met een magnum…

Om naar die casino te gaan was de routefunctie van de Etrex wel handig, de Franse stafkaarten zijn routeerbaar tot boswegen. En met de korstte weg kom je nog ergens op mooie paden. De terugweg was een km of 5 tegen 5% omhoog over asfalt en de zon begon al behoorlijk te branden. De verdere voormiddag was tussen de bomen dat viel mee, rustig omhoog klimmen, met amper een stapstuk. Bijna boven verdwenen de bomen en zatg ik midden in de velden te hotsen en botsen over grasstoppels en  uitgesleten wagensporen. Op 1417m hoogte moest ik door een poortje, eens tijd om niet naar de grond te kijken. Wat was dat in de verte, wolken? Nee, langs die kant liggen de Alpen, dat moest de Mont Blanc zijn en meer naar het zuiden, nog besneeuwde toppen, de hele Franse Alpen stonden op het schouwtoneel. En daarvoor het Rhonedal en korterbij nog het Seine of Loiredal, of allebei wel. Ik moest dit zicht in de rug achterlaten maar kon dit niet zonder eerst nog een SMSje te sturen. Verder klimmend over de GR3 naar boven toch nog een paar keer gestopt om goed te kijken. Ik moest nog hoger, wat verder stond nog een grijze bol, zo’n radar. Stilaan verder klimmend met de kop op het spoor wist ik dat ik nog meer ging kunnen zien. Op 1567m hoogte kon ik de Alpen langs het oosten zien, de bergketen ging verder in de Ardeche, met in het zuiden de Mont Lozere (daar was ik al geweest) en meer naar het westen moest die bergketen wel de Pyreneeën zijn en verder naar het westen de Mont Nigre en Chevallier en dan kwamen de Puy’s waar de Puy de Dome tussen uitstak om dan te eindigen met een zicht op het Franse vlakke land en de radar. Als je in de buurt van de Col du Béal bent moet je zeker de Pierre-sur-Haute op om eens te gaan kijken bij helder weer (Ergens tussen Lion en Issiore).
De verdere trip was niet meer interessant, enkele bergjes die ik over moest om niet over het asfalt te moeten heb ik maar links laten liggen, genieten van snel naar beneden te denderen en de “verloren tijd” van genieten terug in te halen, het was na tweeën en er stonden nog 40 km te wachten. Gelukkig voornamelijk bergaf tot een hoogte van nu 600m.

De stapstukken met enorme steenpartijen waren voor de namiddag. Als er iemand nog stenen nodig heeft, ik weet ze liggen. 78km, 1700hm en adembenemend zicht was het resultaat van vandaag. Morgen nog een laatste 600m klimmen en het Centraal Massief is gepasseerd.

van l’Arzon naar La Chapelle en Lafaye

Heet was het, en amper iets te vinden om te drinken, geen terrassen, geen winkels, en zelfs amper waterpompen. En dan maar stappen wat ik gisteren niet moest doen is er vandaag bijgekomen. Vanaf 4 uur begonnen met uit te kijken naar een bed, pas tegen achten had ik eindelijk een  gite etappe gevonden. Met in de buurt een Auberge. Uitgehongerd was ik, mijn noodrantsoen is er ook mee doorgedraaid, dat wordt morgen eerst zoeken naar een winkel. Volgens googlemaps zou er een “casino”  zijn  op een 6km. Wel zal ik daarvoor van de route moeten afwijken en 200meter dalen en nadien nog eens extra klimmen.

Vandaag was het echt een merde dag, een hoop stapstukken omhoog en omlaag, weinig mooie uitzichten, een bloed hete dag en dus ook geen bevoorrading. Over een afstand van 68km en 2400hm.

Was het de wijn van gisteren? Morgen een 1000hm minder, is dat dan een rustdag? Mijn knieën zullen het vertellen.

Van Langlonge naar l‘Arzon

Voor de verandering eens een bewolkte dag, niet zo heet als de afgelopen dagen. Maar wel zoals alle andere dagen direct steil omhoog, nu wel eens te fietsen, asfalt helpt. Maar als ik het geweten had dat Pradalles zo’n schoon stadje was, ontstaan uit uit burcht van de 15-de eeuw was ik gisteren verder door gereden, de moeite om nog eens langs te gaan. 2klimmen en afdalingen verder, met hier en daar (echt niet overdreven) wat stappen, bereikte ik na een 58km Le Puy en Vezelay. De GR liep hier kriskras door de stad, wat ook te begrijpen was. Mijn ogen hebben hun best gedaan zoveel mogelijk te zien van al het moois. Het was toen nog maar 2 uur in de middag. Om te stoppen was het nog veel te vroeg.  Netbook eens bezien, hoogteprofielen bestudeerd. De hoogtelijnen stonden nu reeds verdeeld over 25meter ipv om de 100m. Hoog zou het dus niet meer worden, steil mogelijk nog wel. Verder dan maar, 3 boebels moest ik nemen. Na de eerste was er weer een mooi gerestaureerde burcht te zien. Na de tweede een ander mooi dorp. De klim naar de derde was weer bezaaid met van die grote keien, de grootste keien hadden ze bijgehouden voor de afdaling …

Vandaag dus een heerlijke dag, met drie druppels regen, nadien terug veel zonneschijn. In totaal 90km en 1400h.

Vraag nu net een Cola, zit daar toch wel Glen Grant pure Malt bij zeker. En op tafel staat ook een Karafje wijn. De eerste alcohol sinds mijn trip. ‘t Smaakt…

En morgen, dat zien we wel.

Van Bleymard naar Langogne

Vandaag het eens rustig op ‘t gemakske gedaan. En ‘t viel mee, als het zo door gaat kan het percentage stapstukken flink omlaag. 2-stukken met flink wat brokstukken steil omhoog, steil is hier boven de 15%, tegen of over de 20%. Een stuk lagen geen brokstukken maar was ruim over de 20% en niet voor 100meter maar minstens een halve km. Toch weer mooie paden tegen gekomen alhoewel sommige erg leken op de Ardennese brede boswegen, allen langer in verticale zin. Dus ook omlaag. Veel omhoog over asfalt heb ik vandaag niet tegengekomen, wel heerlijk omlaag en ook eens snel. Heerlijk die wind. ‘t Was dan wel uitkijken naar die rood/witte streepjes die ergens op een boom in een zijweg geschilderd waren. Een hotel vinden was vandaag wat moeilijker, bij het derde hotel konden ze me een kamer geven. Het is hier vlakbij het meer van Naussac (heel mooi) en daardoor toeristisch.

Ondertussen begint de mechaniek van mijn fiets wel af te zien, alles zit vol stof en hier en daar begint er iets te piepen. Een busje kruipolie had ik nog moeten meenemen, kettingolie is niet goed voor de vering en te dik voor al de rest. Als morgen tijd heb in Le Pui en Velay eens zoeken naar een fietsenmaker.

Vandaag was het dus alles bijeen toch nog 72km en 1800hm.

van Cassagnes naar Bleymard

Ik ga hier niet meer vertellen hoeveel km’s ik vandaag weer te voet heb afgelegd, als gemiddelde kan je gewoon een 10% nemen dat ik alle dagen stap, naar boven en zelfs soms naar beneden. Naar boven is omdat ik Marc (broer van Jan) in gedachten heb die stelde (CTC2007) dat als je sneller te voet bent je beter kan stappen dan steeds op en af de fiets te stappen. Naar beneden eerder uit voorzorg principe, er is geen volgwagen om eens een wiel te geven (kreta2009) of bij een of andere val niemand om me op te vegen (Canada2010) als dat moest nodig zijn.

Gisteravond nog in gesprek geraakt met een aantal Fransen (in het Frans!!!) over van waar ik kwam en naar waar ik ging en dan nog met de fiets en over de GR. “Jij bent gek” kreeg ik als compliment. In het Frans had ik daar geen antwoord op. Maar genoten dat ik al heb. Was het niet van de mooie (onfietsbare) paadjes dan wel van de pittoreske dorpjes waar ze doorliepen. Of eens puffend boven geraakt van de immense uitzichten. Ook deze zijn evenals die van Canada niet in een fototoestel te krijgen. De diepten, de verten, de bossen. Maar duidelijk wel bewoond, door elk bos zie je een hele hoop (berijdbare) wegen lopen en hier en daar nog ligt een dorp. De zichten over de Larzac droog en kaal met vele ruwe steenfragmenten. Het totaal verschillend beeld over de Cevennen met groene wouden. En dan het panorama over de Mont Lozere, terug de droogte maar nu met allemaal kleine losgebroken stenen, precies een berg van op elkaar gegooide stukken steen. En dan kom je tussen twee hoogten aan de bron van de Tarn (eigenlijk de samenloop van twee andere beken), een door toeristen druk bezocht stadje.

Door het veel te warme weer mijn tocht van vandaag ingekort tot een 45km met 1800hm. Wat het morgen wordt, zien we dan wel weer, afhankelijk van het weer doe het stuk van vandaag erbij of stop ik na een 60km.

van Le Vigan naar Cassagnes

Het hotel in Le Vigan stelde niet veel voor: een bed, tafeltje en lavabo, douche en WC waren op de gang. En het ontbijt stelde al even veel voor: een 15cm baguette, een croissant, twee beschuiten en tas koffie en een potje confituur. Gelukkig had ik mijn voorraad fruitblikjes en fruitsap ingeslagen. Na mijn rugzak ingeladen te hebben, kon ik op weg, naar boven dat wist ik. En van een wandeling vorig jaar wist ik dat de paden in Le Vigan steil waren en moeilijk te rijden. De wandeling van vorig jaar was niets vergeleken met wat ik nu voorgeschoteld kreeg 1km asfalt omhoog en dan een bergpad op, echt niet te rijden. Na 2km veranderde het pad in een mooi gebetonneerd pad, niet glad, wel een 20% te doen tot de trappekes begonnen, ondertussen was de helling ook nog steiler geworden (25%), terug te voet dan maar. Dat laatste pad was ook niet de GR die ik had uitgetekend, drie mogelijkheden, het nieuwe pad nemen dat eruit zag als het eerste stuk klimmen, terugkeren (dat is een woord dat enkel goed is voor woordenboeken) of langs de asfalt oplaag naar de door mij getekende GR (de oude route). Dat laatste bleek de juiste keuze te zijn om toch een stuk te kunnen rijden. Waar de nieuwe en oude GR bijeen kwamen was het fietsen voor de volgende 4km gedaan. Na wat bijgetankt te hebben met cola besloot ik dan maar om over de asfalt een omweg te maken. Dat zou 3keer zover zijn dan de GR maar zeker berijdbaar. Ware het niet dat achteraf gezien de GR door het bos liep en de asfalt in de blakende zon 31° was het. Een les die ik maar zal onthouden zeker? Soms is de kortste weg toch de beste.

Na veel sukkelen dan toch boven geraakt op de Mont Aigoual 1565meter hoog, de hoogste top die op mijn route ligt. Nu zou het afdalen zijn, de paden lagen er beter bij, alhoewel de Rein-way blijft zijn nut hebben. Soms denk ik toch hier zou ik normaal gezien toch afrijden, alleen in het bos is toch wel een reden om het wat voorzichtiger aan te doen. Als je zelf niet kan bellen is er niemand die je uit de afgrond kan halen. Nu zit ik hier op een 700meter. Wat afdalen was, was soms nog klimmen tegen 18%, als ik dacht dat het volgens de hoogtelijnen vlak was, waren dat toch nog klimmekes van een 35meter (de hoogtelijnen staan hier 4Ometer uiteen).

Het komt er op neer dat ik volgens het hoogteprofiel de positieve hoogte over de 71km optel kom ik op iets van een 22OOhm. En als ik hetzelfde doe met de rit van gisteren kom ik op iets van een 24OOhm, daar zitten dan enkel de hoogteverschillen in van meer dan 25meter. Ik zal iets aan mijn polar moeten doen zodat deze niet steeds stil valt als ik aan een stapstuk begin, voor de hoogtemeters worden geteld moet ik een zekere snelheid hebben.

Morgen nog een zware dag in het centraal massief, waarna het wel wat kalmer zal worden.

Van Lodeve naar Le Vigan

Als dat zo voort gaat wordt het plezant,had ik juist mijn hele dag bijna geschreven, beslist windows er mee te stoppen.
In ‘t kort dan maar, ‘t is te laat om veel te schrijven en morgen vroeg op.
Deze tocht kwam er op neer dat ik de Rein-way (met een hand op het stuur, het andere op het zadel en beide voeten langs dezelfde kant van de fietsop de grond ) heb kunnen instuderen. Was het niet door mijn rugzak die constant mijn schouders liet bewegen en zo sturen heel moeilijk maakte op technische stukken, dan wel doordat de weg vol met grote losse stenen, of natte glibberige stenen, of trappekes daar overal tussen. En ‘t was dikwijls steil, wat omhoog ging was minstens 10%. Van de afdaling naar Navacelles heb ik dan ook niet ten volle kunnen genieten, dat was meer klauteren, op stappen, afstappen en dat om de 10 meter. De tocht vanuit Navacelles naar boven was al van ‘t zelfde, losse stenen, trappekes, op-afstappen…
In ieder geval de eerste 65km zat er tegen +/-19:00 op, net geen 10 uur onderweg geweest, wat neer komt op een gemiddelde snelheid van 6,5km/uur en bewogen gemiddelde was dan toch nog 8,6km/uur. Toch  nog rapper dan te voet. De totale hoogtemeters waren 1140hm.

Nog twee dagen voor start

Hier in de buurt van Lodeve samen met Cel, Greet en Inge verschillende wandelingen gemaakt. De wandelpaden deden me denken over hoe ik met mijn tita hierover zou geraken, hobbelig, hier en daar een droppeke, die paden deden me even denken aan de technische trails van Vancouver. Hoe zou ik het stellen op die hellingen met een rugzak van een 14kg? Op hotel of langs campings? Stilaan besefte ik dat de 3kg tent, slaapzak en luchtmatras wel een zware last zouden worden. Veel stukken zouden hierdoor niet te rijden zijn. Het zullen dus toch hotels worden waar ik langs zal trekken, dit maakt het vinden van eten ook eenvoudiger.
Om zeker te zijn van internetverbinding heb ik ondertussen een clé gekocht, zo kan ik tegen een schappelijke prijs via GSM-masten in verbinding blijven met de rest van de wereld. Nu nog zien of er wel GSM-masten te vinden zijn en route.

ingepakt

Het is gelukt, na veel passen, weg laten, terug inpakken, andere rugzak proberen, heb ik alles in en aan mijn rode el-camino-loco-rugzak gekregen.  11,5 kg valt nog wel mee, er moet alleen nog een eten en drinken mee geraken. Hoe ik dat nog moet meesjouwen is me een vraag, zonder eten zou niet slecht zijn, dan kan er wat van mijn buikzak af ...
Seffens op weg richting Parijs en nog wat verder, overnachten om dan tegen ongeveer een uur of 4 bij Cel en Greet aan te komen, en eerst zeven dagen vakantie, niks doen ....................................

een tent

Beslissing om toch campings aan te doen komt dichter: mijn tent :
 

Nu nog zorgen dat mijn tita niet valt.

Schrik dat ze met mijn fiets wegzijn zal ik dan niet moeten hebben.
een tent in twee compartimenten, 1 voor bagage, 1 om te slapen en ineens plaats om was te drogen.
Nu nog iets vinden om op te slapen.

Squamish XC Files - Angry Midget

Op http://www.bcbikerace.com/ een filmke gevonden wat een goed idee geeft van de aangelegde pistes in Squamisch.

Voorbereiding van mijn tocht transfrankrijk-transbelgie

Voor die die het nog niet wisten, ergens volgende week vertrek ik op mijn volgende trip met de MTB. Dit keer wordt het een echte midlife uitstap, enkele weken om stil te staan bij 50 jaar ervaring. Ja, een MTB-tocht om stil te staan, of te liggen, te staren naar de boomtoppen, golven te zien op het water, en tijdens het trappen de stilte ervaren.
Als Mapsource juist berekend zou het zo'n 17OOkm zijn dat ik ga overbruggen. De juiste hoogtemeters betrouw ik langs geen kanten. De eerste 4 dagen van een 65km zullen wel het zwaarste zijn, van de uitlopers van de Cevennen over het Centraal Massief. Daarna zal het even wat rustiger gaan, met meer geplande km's tot het begin van de Morvan, een gebied vergelijkbaar met de Ardennen maar met toppen tot 900m. Na het doorkruisen van de Morvan volgt de vlakte van de Seine, over Reims, naar de voet van de Ardennen. Om via Roccroi België binnen te vallen langs Philipville, tussen Thuin en Charlerroi over Brussel, Mechelen, Lier, Ranst en dan de laatste loodjes door Peerdsbos, om via 't klein schietveld aan te komen in bijna het noordelijkste puntje van België. Op een 70km na dus echt wel een volledige transfrance/transbelgië.
De titabike heeft ondertussen een nieuw wiel, met ochottekes een witte naaf, 't is maar dat je ziet waar je nog moet kuisen zeker? Ander wiel met ondertussen kromme spaken zal zijn werk moeten doen onder de cannondrake. Is dat een verschil zeg, van de week naar 't werk met hardtail aluminium drake. Heeft zo'n tita toch meer magie...
Rugzak met meest noodzakelijk al ingepakt, nu nog de vraag oplossen of ik een tent al dan niet meeneem. Tent meenemen = zeker een grotere rugzak, fietsrugzak: 0,9kg, trekrugzak: 3kg,dat wordt nog wegen en afwegen. Camping €10, hotel minstens €40.
Morgen thuis om te wikken en te wegen...
 

Het langblijvers verhaal

details over de rest van de reis volgen, zonder ook maar een foto zegt het niet veel en voor ik uit de 6OOO foto's een keuze kan maken ...

een ding het was de moeite om te blijven, dingen te vergeten en ervaringen op te doen .

eindeloos is hoe je de rockies in een woord kan samenvatten.
oeee's, aah's, whaaaw, na iedere bocht.

einde van de race

Whistler, daar waar de Olympische winterspelen dit jaar gehouden zijn, was de eindbestemming van de race.
Na in slots om de 30 seconden gelost te zijn en ons laatste "Karltje" gedaan te hebben, vertrokken we als bijna laatste. Direct de ski piste omhoog, dan verder klimmen langs een iets bredere pad, en klimmen; klimmen, er leek geen eind aan te komen. Tot we bij de het einde van skilift aankwamen. vlug fototoestel genomen:

Onze eerste beren, blijkbaar was daar een voederplaats zodat de beren uit de stad zouden blijven.
Effe op adam gekomen om dan tussen de bossen af te dalen tussen de bomen, over skipiste terug naar de stad waar bleek dat de eersten al aan het aankomen waren, die naar rechts, ikke naar links om nog een laatste keer te genieten van ups en downs, stenen, takken, bruggetjes...

Af en toe voelde ik me in het zuiden van Frankrijk, nog even oefenen voor mijn volgende trip.
Terug omhoog, terug naar de top van de eerste skilift, waar ze nog een heerlijke rollercoaster voor ons in petto hadden. Na deze van Squamisch  dierf ik al wat meer en dat was nodig ook, de afdalingen steiler, waar je snelheid moest maken om de bijna verticale muur omhoog te geraken. Enkele onfortuinlijke mede-bikers hadden te weinig snelheid gemaakt, geraakten niet meer boven, g,leden omlaag en zelfs al klauterend  geraakten ze niet boven op de 10 meter hoge "muur". De skipiste nogmaals af om eindelijk, moe en blij aan te komen. van de organisator de big boss himself kregen we onze medaille, nog een klappeke en een (niet helemaal terechte) finisher-shirt.
Ik had het gemaakt, meegemaakt, ondergaan, genoten, gezweet en in mijn binnenste gevloekt, die 10kg zullen er toch eens af moeten, ik heb het gevoeld, eraan gezwoegd, ervan afgezien, en de foto's zijn niet om aan te zien.

Nog een feestje met uitgebreid buffet in The Fairmont Chateau Whistlet hotel waar een kamer aan de goedkoopste prijs €166 kost voor 1 nachtje en geslapen dat we daar hebben, eindelijk een bed.

Om een indruk van de tracks te krijgen moet je zeker naar http://www.bcbikerace.com/Media/Video_Gallery/#2010Daily gaan kijken.