dag 3 TF&B bijgewerkt

 

Na een goede nacht te hebben geslapen en een groot petit dejeuner, 't was een ontbijtbuffet kon ik vertrekken vanuit de toch wel aangename Espace Stevenson. Over Stevenson kwam ik op verschillende plaatsen borden tegen met uittreksels uit zijn dagboek, waar hij zijn trip met ezel beschreef richting Santiago de Compostella. De GR7 die ik nu al van het begin ongeveer volg, is blijkbaar een van de vele routes naar Compostella, vandaar de vele wandelaars eventueel met ezel of vent die ik tegenkwam onderweg naar de andere kant. 

Vandaag zou de toch gaan over Mont Lozere een berg van 1638m. Het vertrek lag op 714m een  stijging van 900meter lag voor mij. En al van de eerste meter ging het omhoog een opwarmer naar 1300m. 

Voorbij het simpele dorp Cassagnas, geen bakker, beenhouwer, café wel een kerk, bleef het omhoog gaan door velden die overgingen in een landschap van mossen. In tegenlicht leken de mossen een bloeiend paars heidelandschap waarin een voetstapbreed pad was uitgesleten. Op het steile pad lagen er nog enkele trappekes door een grote steen die niet weggespoeld was. 

De zon stond nog laag, de temperatuur liep toch al aardig op. Mijn camelbag had ik enkel kunnen vullen met water, het zou nog een tijd duren voor ik een superette zou tegenkomen. Een fruitmacedoineke en wat droogvoer koeken, had ik nog wel bij. Buiten het noodrantsoen van isostarreep, gel en marsepein. 

De omgeving veranderde van hele bergen van verweerde afzettingsgesteenten, geen basalt meer. Het pad liep over de kam van de berg, in de diepte lag het volgend stadje waar ik langs ging. Een afdaling over losgesteente, enkele poortjes, jonge wandelaars in de stilte van de omgeving. Omlaag, minder moeilijk dan omhoog, toch nog hele stukken te voet over trappekes van losse rotsen.

Pont-Montvert is een middeleeuws stadje van enkele straten waar de Rieumalet in de Tarn stroomt. In vroegere tijden was het niet rustig, onderweg staan enkele borden die niet enkel de vogelsoorten beschrijven die hier rondvliegen maar ook de geschiedenis van de stad en de verdedigingstactiek die gebruikt werd. Ook nu is het er nog niet rustig, toeristen verzadigen de 3 straten, zeker rond de middeleeuwse brug zitten de terrasjes vol. 

De mogelijkheid om proviand in te slaan: een liter fruitsap, een blik spaghetti voor de verandering, een marsreep, 3 macedoinekes, 3/4 liter dan-up en een kleine saucisse. Dan een plaatsje gevonden op een terras, een grote cola en ijsje met 3 bollen. Die verfrissing was welkom.

De GR verder vindenwas niet zo eenvoudig, het moest omhoog zijn, blijkbaar was de GR nog maar eens verlegd, over de baan naar de goede richting dan wat volgens de GPS ook juist moet zijn. De goesting om af te zien op off-road was er in deze hitte niet. In het begin ging het over asfalt, een koppel op de koersfiets kon ik nog aan, voor even, bij de volgende bocht moest ik drinken, dorst, dorst. Ik heb ze niet meer weergezien.

Een lange asfalt weg nu eens rechts van de weg, dan weer links om toch maar in de schaduw te rijden. de GR liep boven mij in de blakende zon en stak wat verder de baan over om naar het riviertje te lopen. Ik was al zo hoog geraakt, nu weer omlaag vond ik niet direct het juist idee. Verder over het asfalt, met links van mij het GR-pad volgend, naast het verdomde riviertje Ruisseau de Prat Soutayran, met een weg die zachtjes omhoog ging. Bij het volgend dorp zou ik terug bij de GR komen, het volgend dorp in de verte te zien, bleef met al die bochten in de verte te zien. Suikers waren nodig, langs de kant van de baan macedoineke binnengelepeld. Steeds verder omhoog over het hete asfalt. Bij het dorp, of groepje huizen, aangekomen probeerde ik op de camping iets te drinken te vinden, vruchteloos, ook het hotel bleek eerder een vakantiehuis te zijn. 

De tocht verder naar Mont Lozere ging hier verder over een breed verweerd zandpad. Een wandelaar liep voor mij, ik naderde. Bonnejour, een rare blik en ik verder omhoog. Naast het bos was het tijd voor de ondertussen lauwe spaghetti. Verschillende steenmannekes stonden naast het pad. Bonnejour, en de wandelaar ging me voorbij verder kwam ik die niet meer tegen. Tot ik blijkbaar een afslag na een korte afdaling gemist had. Bij de volgende klim, met mooi uitzicht was de wandelaar de weg aan het zoeken, dan komt een GPS wel eens van pas. Met een stafkaart en GPS zie je toch meer dan enkel op de kaart van de GPS. Na wat in en uit zoemen bleek dat we wel enkel km's verder onderweg waren maar dat de GR eigenlijk langs een bergbeekje liep waar fietsen zeker niet mogelijk was. 

Het werd drukker, meer wandelaars, mooie paaltjes langs de weg die de volgende splitsing van GR's goed aangaven. Het pad werden verschillende smalle uitgesleten voetwegen. Een paal wees de richting naar de top van de Mont Lozere, nog eens een 50 meter hoger. Fietsers waren er niet welkom, en mijn fiets alleen achterlaten zag ik niet zitten. Ik had die nog een paar dagen nodig. 

Eindelijk omlaag, een skistation passerend, een dubbele cola ging er wel in.Ondertussen was het 5uur geworden tijd om iets warmers aan te trekken en op zoek te gaan naar een slaapplaats. Het skistation leek me niet aangewezen. De weg ging omlaag en veel km's had ik vandaag niet gereden. Het dorpje,Bleymard, dat volgde zag er aangenaam uit, echter de bakker en beenhouwer waren gesloten en de kerk had ik niet nodig.

Volgens mijn GPS waren er verder door enkel hotels. Het eerst leek me gesloten. Enkele km's verder was nog een hotel. Alhoewel hotel is veel gezegd, een Nederlandse uitbaters, waar de receptie in de living was en die stomverbaasd was dat ik naar het noorden trok, iedereen trekt hier naar het zuiden. Het was trouwens volgeboekt. Na een telefoontje bleek het eerste hotel toch open. Een mooi hotel, met een lekker restaurant en goede bediening. Aan de overkant van de baan was een Match, spijtig genoeg net gesloten toen ik aankwam, de volgende morgen zou ik mijn voorraad macedoinekes, pasta en fruitsap kunnen aanvullen. 

10uur45 over 42km, morgen zou ik toch terug aan 60km moeten geraken.

dag 2 TF&B bijgewerkt

Voor grafiek, weg en gegevens zie helemaaaal onderaan.

De tocht van dag 2 had ik na nalezen goed beschreven, zie van, Le Vigan naar Casagnes.
Inderdaad wat ik me van die dag nog herinner was dat het warm was wreed warm.
Vanuit Le Vigan ging het direct bergop, eerst asfalt dan een klein paadje waar ik wel even naar moest zoeken. Dat was pas steil en spijtig dat er van die gladde stenen van 20cm hoog het rijden onmogelijk maakten. Na het "kerkepad" kwam ik in Aulas een mooi dorpje, bakker, beenhouwer, kerk en zlfs een restaurant, het was daar nog wel wat vroeg voor.
De GR ging verder over een gerenoveerd stukje met kleine kasseien verder omhoog, het puntje van mijn zadel net niet geklemd in het derde oog, op de 34 achteraan en de hartslag trachten te houden onder de 145. Mooi weggetje tussen 2 muren omhoog, met kleine trapjes waar met nog wat extra moeite net overheen gereden kon worden. Behalve, het kan toch niet blijven goed gaan de laatste trap was net te hoog en te steil om nog over te kunnen wippen en de hartslag was opgelopen tot 178. Tijd om de adem te zoeken, de GPS te bekijken en zoeken naar rood witte streepjes. De track was ergens beneden naar links afgedraaid, de rood/witte streepjes gingen verder omhoog rechts door het struikgewas. Het leek me slimmer om toch de track van de GPS te volgen. In volle vaart omlaag over de asfalt om naast een grote muur over een niet onderhouden pad omhoog te kruipen naar een kruispunt waar de GR een van de wegen was.
Tijd om wat vocht en suikers binnen te doen, het eerste macedoineke. De weg ging nog verder omhoog eerst tussen het hoge gras, de eerste afslag was een weg met mooie grote plavuizen, presies een weg naar een oud kasteel. verdomme, wel verweerd en glad, het gaat dat weer met dat stappen waarbij je wel van de weidse omgeving kan genieten. De blomme bezocht door de bie, de nevel die de bergen vertroebelt, de zon die de zweetdruppels laat parelen, op weg naar boven. De plavuizen werden grotere rotsblokken met grotere trappen. En dan eindelijk nog eens asfalt, een stukje dat gereden kon worden. De GR dook wel het bos in, ik verkoos op de macadam te blijven, foute keuze, de macadam lag in de ondertussen felle zon, het GR-pad lag onder mij, minder steil in een frisse schaduw. De Gr kwam terug samen om af te draaien op een brede weg, enkel km's verder een huis verscholen in het bos met in de tuin verschillende speeltoestellen, een ideale plaats als vakantie oord, weg van alle lawaai. Bleek dat dit een oud dorp was en geddeeltelijk bewoond, Pratcoustals, een ideale uitvalsbasis voor een week MTB-verlof.
Na even zoeken en dank zij een bereidwillige bewoner die door zijn twee honden wakker geblaft was vond ik het juiste GR-pad, aangenaam tussen de bomen en struikgewas en nog steeds omhoog, tijd voor mijn blik ravioli. Verderop mocht ik ondervinden dat er ook op iets grotere hoogte (800m) stuifzand te vinden is. En op het topje een cafe, Cola zou het worden en een gevulde drinkbus.
De GR ging direct de weg terug af steil omhoog door het bos, de weg leek onberijdbaar. Dan toch maar over de baan, zwarte baan, warme baan, lange baan, drie keer langer was de baan, ik had beter te voet door het bos gegaan. Ondertussen aan 1000meter geraakt, nog 500 te doen om boven aana Mont Aigoual te raken. En toch maar de asfalt gekozen, prachtige vergezichten over dalen met niets dan bossen, even voelde ik me in Canada, enkel de vele wegen door de bossen liet het verschil met de menselijk aanwezigheid zien. En het ging verder omhoog, omhoog, het werd nu wel hoog tijd om eens van die baan af te raken. De baan naar rechts, de GR rechtdoor omhoog via een zandpad, hier en daar begroeid met moshopen en rietgras, plassen kon ik ontwijken via het bos.
Boven kwamen de skiliften in zicht. Ik wist van de GTMC dat Mont Aigoual in de buurt was. De drukte nam ook toe, veel tijd tussen al dat volk heb ik niet genomen.
Ik kon bergaf, heerlijk,eindelijk. Het leek wel wat onwennig km's doen zonder puffen of hijgen. Na de eerste 200m ging de GR de baan over, 2 wegen waren daar, de GR ging langs rechts, ik ook. de weg werd een pad, na 300meter was ik blij met mijn tita-bike, het pad was "hoe noem je zoiets waar je nog kan over klauteren maar dat je geen pad kan noemen?". Was ik juist? Nog eens terug gewandeld tot het eerste merk teken, wandelaars die me vreemd aankeken en nog eens terug en nog eens terug en toch maar doorgebeten met mijn tita in 1 hand en de andere hand tegen de rotsen. Mijn fiets op de rug dragen was gewoon niet mogelijk. Trappeke op, tussen smalle rotspartijen, hier en daar was een kloof overbrugt met houten balkjes.
Het was toch de "juiste" weg, de GR ging verder en nu fietsbaar en omlaaag over brede paden door het bos. Verder stonden waarschuwingen dat het pad waar ik opzat aangelegd was door jagers, een mooie weg wat omhoog net te veel om van de voorgaande afdaling boven te raken. mooi zicht op de dorpjes beneden. Om uiteindelijk een weg te kruisen waar het pad stel omhoog ging; een 18%. en omlaag en een stukje omhoog, telkens maar 1 hoogtelijn van 40meter.
Ik was vast van plan bij het eerst volgend hotelletje te stoppen, ware het niet dat dit hotelletje niet meer bestond. Gelukkig ging het niet meer zo omhoog, wat echter ook niet wil zeggen dat alles fietsbaar was.
Ondertussen kreeg ik wel honger, mijn 3 fruitmacedoinekes en mijn blik ravioli waren op, ik had nog wat aangelengd fruitsap in mijn camelbag en een stukje marsepein geeft je ook wel een kick.
In het volgende dorp was ook een hotel volgens wat ik op internet gevonden had. Van ver kon ik het dorp zien, voornamelijk nieiuwbouw, een kunstmatig dorp leek het. Waar het hotel moest staan; stond eerder een groot sportcomplex, daar had ik geen zin in, nog even doorbijten, 't was toch voornamelijk bergaf, naar het volgend hotel. Het oude dorp had anders wel iets maar veel zin om te stoppen had ik niet.
Verder opweg naar wat naar beneden zou zijn: Espace Stevensson, Wat begon omlaag had toch nog een verraderlijke klim. Maar de laatste afdaling was om te snoepen. Nu een bed vragen en iets voor tussen de tanden. Ik had geluk ze hadden nog 1 bed in de gite. Een douche een was en dan na 1 pint aanschuiven aan het buffet opzoek naar de pasta.
Naast mij waren enkele Fransen aan het vertellen over een waal die de Belgische situatie had uitgelegd, het waren maar enkele Vlamingen die België zouden echt wilden splitsen. Het was toen nog augustus...
Heerlijk heb ik geslapen tussen al dat andere volk.

Dag 1 TF&B bijgewerkt

Bij dag1 staat nu ook het hoogteprofiel en kaartje met de rit.
De tracks kan je dus downloaden via site te vinden via link (Trans frankrijk en België)

Bij het bekijken van het profiel komen de herinneringen weer:
's morgens vroeg onder een stralende zon vertrokken van uit Soumont waar Cel en Greet hun mazetje hebben. Soumont ligt in de buurt van Lodeve, niet ver van de Lac de Salagou, in de uitlopers van de Cevennen.

Die eerste km's naar Soubes zijn me ondertussen bekend, enkel die zware rugzak die van links naar rechts zwiepte en te hoog in mijn nek zat was niet goed. Vanaf Soubes naar Saint Piere de la Fage wist ik ook dat het een zware helling was met trappekes van een 10-15cm op de 10meter onder weg naar de "Boute du monde". Een stijging van 467meter op 5km kan tellen als opwarmer Boven dan ook mijn eerste Fruitmacedoineke gegeten. De "borsten" van de Brandon en Serre haut, in den hof van Cel en Greet nog eens bezien. Onderweg nog een kaartje over het geschiedenis van Lodeve en het ontsaan van de "boute du monde" dapper bekeken. En met dichtgeknepen billen langs de "boute" gereden, op een halve meter van een afgrond van een 400meter diep valt niet echt mee met een begin van hoogtevrees en het besef op het gemis van een van mijn evenwichtsorganen. 10 km ver en al een 2km gewandeld, wat ging er nog komen.
De omgeving verder kende ik van onze uitstappen naar de Cirque de Navacelles. Maar via de GR-paden kom je toch op andere wegen, andere zichten, 't is zeker niet de kortste weg maar wel verrassend een omgeving op een andere manier te zien. En ook een gezin met ezel die dan nog Nederlands blijken te spreken en uit het Leuvense bleken te komen. Voorbij Saint-Maurice-Navacelles kwam ik nog een bord tegen waar beschreven stond hoe ze gieren in de vallei van de La Vis gaan introduceren. En dan eindelijk bergaf, een afdaling van 315meter over 3,3km, ware het niet dat het een ezelspoor was over losse stenen. Op de coast to coast (met el camino loco) was ik ook al zoiets tegen gekomen, maar dan geen zigzagweggetje. Het eerste stuk van 1km met 150meter afdalen was niet het moeilijkste. Blijkbaar kwam ik een 7,5km stroom afwaarts Navacelles aan de La Vis, de stroom die de diepe kloof van Navacelles heeft uitgesleten. Stroomafwaarts, dus bergop tot in Navecelles, waarbij er hier en daar nog een  bergje moest overwonnen worden met dezelfde losliggende stenen die ik afgedaald was. Halverwege dan ook mijn eerste blik ravioli opgetrokken. Lang heb langs een soort aquaduct gereden, eigenlijk geen aquaduct maar een gemetst kanaal. Geen idee waar dit kanaal eigenlijk voor dient, een of andere watermolen?
In Navacelles in een restaurant een dubbele pannekoek en dubbele cola (geen zero) binnengeslagen. Wat nu de GR liep over een zigzag ezelspoor, ik kan ook rondrijden over de weg. Gezien de hitte van de dag, een vlotte 30°C, begonnen aan de klim naar boven. Likkebaardend het ezelsspoor vanuit de overliggende helling bestuderen, voor zover ik zag moest het precies toch te rijden zijn. Het moest kunnen lukken... terug omlaag naar de voet van de ezelstrack. In het begin was het inderdaad te rijden, wat vervallen asfalt, wel steil. Steil zo het ook blijven, asfalt was vlug een zandpad vol 20cm grote stenen. Onderweg wat jongelingen tegen gekomen die op de zware helling aan het puffen waren. Grote Jan zou eens laten zien wat hij kon, blijven zitten in dat zadel, tot net voorbij de volgende bocht. Toch wat zwaar, pufpuf, terug onderweg om geen gezichtsverlies te leiden. Maar ja met een vlotte 92kg is klimmen niet evident. Het volgende fruitmacedoineke ging er dan ook aan terwijl die jongelingen me voorbij gingen. En ik die jongelingen en die jongelingen mij en tegen dat we boven waren ook nog eens hun ouders die me prijzend aankeken en voortgingen. Ik heb de hele heling niet gefietst, maar was toch blij om een stukje macadam te kunnen doen tot het volgende café waar een frisse dubbele cola en een heerlijke magnum mij enige koelte gaven.
Nu zou het gemakkelijker gaan, dacht ik. Nog 2 hellinkjes van 100meter aan 10% over een afstand van 20km. Onderweg was ik de rood witte streepjes ook nog kwijt geraakt. een rode stip op bomen leek een pad steil omlaag, door doornstruiken, dwars door het bos, over mos en gladde stenen.
Het was goed geweest 63km een 2500hm over 10 uur 30.
Het eerste het beste hotel binnengevallen in Le Vigan, een kamer, eenpersoonsbed, lavabo en een tafel met een verdiep lager wc en douche. Die deed me toch goed.
Eerst langs de supermarkt voor ravioli, fruitmacedoine, fruitsap en chocomelk. Chocomelk is naar het schijnt een goede oppepper na een inspanning: vocht, suikers en proteïnen. Dan op een terras van een restaurant nog een ravioli met schapenvlees, veel te vet, en een fles water.

Hoogtemeters en stuf

Eindelijk, na een kleine 4 maand ben ik er aan toe om nu eindelijk eens mijn hoogtemeters te bekijken.

Ja,wadde, dat valt helemaal niet mee zonder hoogtemeter. Tja, mijn Polar met hoogtemeter ligt ergens in Brussel. De laatste dag is die, zonder dat ik de gegevens had overgedragen in Brussel van met fiets gevallen.
In mijn GPS zit ook een hoogte meting maar ...
Van de eerste 3 dagen heb ik nog een hartslagbestand gevonden met de hoogte: dag 2 bv had een stijging van 1800hm.
Op Internet heb ik een sit gevonden waar de hoogtemeters berekend worden. Van dezelfde rit komt de site op basis van trackpoint uit mijn GPS ut op 2886hm, dat is niet meer een klein verschil! Voor de totale rit van 18 dagen komt deze site op 43600hm.

Alle ongefilterde tracks staan ondertussen op die site, zie link hiernaast : Trans Frankrijk & België.

Via mountainbike.be ben ik nog op een progje gestoten: GPS Track Analyse.net
Diezelfde 2-dag komt daar uit op een 2300hm en dat na de track 3 keer gefilterd te hebben volgens de strafste mogelijkheid.
Misschien nog wel effe zeggen dat mijn Polar tijdens de wandelstukken telkens stopte met gegevens op te nemen (eens je te traag gaat denkt die Polar CS400 dat je stilstaat). 


Om alles op een rijtje te zetten denk ik dat ik me bij de berekening met zware filtering ga houden, of er moest nog iemand ander een manier kennen om hoogtemeters te bepalen.

Volgens GPS Track Analyse zou ik op iets meer dan 30000hm gepresteerd hebben over die 18 dagen. Vergeleken met de coast to coast lijkt me dit te kunnen kloppen. Ik heb toch enkele dagen gehad met amper hoogtemeters, langs de kanalen van Seine en Aube, van Halle naar Kalmthout. 

10 mijlen te voet is eens een andere uitdaging

Ik had mezelf opgedragen na mijn trip door Frankrijk en België me voor te bereiden op de Antwerp 10miles.
Een goede maand geleden heb ik dan ook nieuw loopsloefen gekocht. Niet zomaar bij de decathlon maar echte op mijn voeten afstemde sloefen. Direkt begonnen met een toerke in woijk van 1 blok, zo'n 4OO meter aan 1stuk. Dat was al niet slecht. In Philippeville ging het al goed, zelfs 1,5km en bergop. 2 dagen erna vertrokken voor iets meer, dat iets werd wel wat meer, na 3km kreeg ik dan ook dapper een kramp in mijn kuit. OVERMOED... SCHAAD ...
Nu na 1 maand het terug wat langzamer opbouwen geraak ik toch al aan een 4,25km tegen een dappere 9,2km/u. Niet slecht vind ikzelf met spieren die niet gewoon zijn te lopen. En Fietsen is echt niet lopen heb ik mogen ondervinden.

aangekomen in Auxerre

Gisteren na vaststellen dat alle batterijen aan het leeglopen waren en dat ik daarbovenop de GR kwijt was, wou ik er de brui aan geven. Veel asfalt gezien dus trot Lac de Settons daar vond ik de GR terug. Verder nog plezant gereden. Mooie streek de Morvan, zeker met een mountainbike.

Vandaag paadjes gedaan waar zoveel grip was dat je langs de serieus schuine kanten kon rijden, dwars op de helling. Via Vezzelay door gefiets tot in Auxerre, met een beetje geluk vind ik hier een lader voor mijn GSM en misschien ook een lader voor mijn netboek. Nog 43 minuten electriciteit…

mogelijk laatste berichtje

Gisteren blijkbaar iets fout gelopen met elektriciteit, mijn netbook krijgt geen externe spanning meer. ‘k heb nog 3 uur voor rouites te uploaden naar GPS (belangrijkste) en te bloggen. Trouwens hetzelfde met GSM, lmaadt ook niet meer op…

Wat een rustige dag door het Franse platteland moest worden was dus een kruis tocht van kleine hellingkjes, in totaal moet het zo’n 3OOOhm geweest zijn. De totale hel was echter het vinden van een bed, 3 uur een half heb ik gezocht en 30kmù extra gefietst, uiteindelijk toch een vriendelijk koppel gevonden dat een kamer voor me wou klaarmaken.

Van Chabreloche naar Saint Léon

Triestig zag het er vanmorgen uit toen ik het raam open deed, een natte dorpel, de straten nat en uit de gootsteen viel water neer. Niet echt wat ik verwacht had van een iets bewolktere dag, bedankt Inge en Cel voor het wolkje, het mocht wel zijn uitgeregend voor je het naar hier stuurde. Regenjas van rugzak maar overgetrokken, zelf ook maar dat jasje aangedaan. Tot de eerste klim goed en wel bezig was, de binnenkant van het regenjasje was natter dan de buitenkant, regenjasje terug uit en even verder en geklommen, geklommen… De laatste grote klim van het Centraal Massief mocht er wezen, zeker het stuk waar ik mijn fiets kon gebruiken als extra steun om toch iets verder te geraken. Ondertussen weet ik dat de Shimano schoenen MT51 degelijke wandelschoenen zijn, die hebben iets anders doorstaan dan het testpartcours in de AS-adventure. Ik begin te twijfelen of ik bij de volgende wandeltocht niet beter mijn fietsschoenen aantrek.

Ook op GR’s bestaan wegomleggingen en ze zijn even slecht aangegeven als in België, gelukkig kon ik af en toe de kortste route aan mijn GPS vragen. Een extra 10km gereden doordat ze een bos industrieel aan het kappen waren. Het weer was ondertussen opgetrokken en af en toe kwam de zon erdoor, met nog een regenbui. Op een hoogte van 500meter kon ik op een van de uitlopers van het Centraal Massief genieten van het zicht langs de ene kant tot tegen de Jura en de andere kant de Monts Chevalier.

De laatste km’s dacht ik dat het enkel nog omlaag was, met enkele kleine klimmetjes, dat waren er wel van 15%, 20%, 24% op eentje moest ik op de duur afstappen en proberen vooruit te stappen zonder achteruit te schuiven.

Om uit het Centraal Massief te geraken ad ik een 98km en 2400hm te overbruggen. En morgen het Loiredal, een rustdag???

Van La Capelle en Lafaye naar Chabreloche

Vanmorgen was het even spannend, in de gite d’ etappe was er geen ontbijt te krijgen. Wel wisten ze daar te zeggen dat het vandaag 33°C zou worden, ik zou dus vroeg moeten vertrekken. In de herberg kon ik wel ontbijten maar pas vanaf 8:30, dus ten vroegste 9:00 op de fiets. Ik ben dan maar om 07:35 zonder ontbijt vertrokken. In mijn GPS stond een warenhuis enkele km off-route zoals gisteren al verteld. Een lekker ontbijt gekocht van 1liter chocolademelk en enkele dunne saucissen, ook nog voor onderweg een blik fruitmaccedoine en als middageten een blik ravioli (zoals alle dagen), voor mijn camelbag 1liter 15vruchten nectar (aangelengd met 1 liter water is dit veel lekkerder dan isostar ofzo en niet te zoet, probeer maar eens). Ook al die pasta in blik smaakt, iets voor Koen om eens te proberen ipv rijstpapjes. Voor de namiddag zoek ik dan nog wel een cola met een magnum…

Om naar die casino te gaan was de routefunctie van de Etrex wel handig, de Franse stafkaarten zijn routeerbaar tot boswegen. En met de korstte weg kom je nog ergens op mooie paden. De terugweg was een km of 5 tegen 5% omhoog over asfalt en de zon begon al behoorlijk te branden. De verdere voormiddag was tussen de bomen dat viel mee, rustig omhoog klimmen, met amper een stapstuk. Bijna boven verdwenen de bomen en zatg ik midden in de velden te hotsen en botsen over grasstoppels en  uitgesleten wagensporen. Op 1417m hoogte moest ik door een poortje, eens tijd om niet naar de grond te kijken. Wat was dat in de verte, wolken? Nee, langs die kant liggen de Alpen, dat moest de Mont Blanc zijn en meer naar het zuiden, nog besneeuwde toppen, de hele Franse Alpen stonden op het schouwtoneel. En daarvoor het Rhonedal en korterbij nog het Seine of Loiredal, of allebei wel. Ik moest dit zicht in de rug achterlaten maar kon dit niet zonder eerst nog een SMSje te sturen. Verder klimmend over de GR3 naar boven toch nog een paar keer gestopt om goed te kijken. Ik moest nog hoger, wat verder stond nog een grijze bol, zo’n radar. Stilaan verder klimmend met de kop op het spoor wist ik dat ik nog meer ging kunnen zien. Op 1567m hoogte kon ik de Alpen langs het oosten zien, de bergketen ging verder in de Ardeche, met in het zuiden de Mont Lozere (daar was ik al geweest) en meer naar het westen moest die bergketen wel de Pyreneeën zijn en verder naar het westen de Mont Nigre en Chevallier en dan kwamen de Puy’s waar de Puy de Dome tussen uitstak om dan te eindigen met een zicht op het Franse vlakke land en de radar. Als je in de buurt van de Col du Béal bent moet je zeker de Pierre-sur-Haute op om eens te gaan kijken bij helder weer (Ergens tussen Lion en Issiore).
De verdere trip was niet meer interessant, enkele bergjes die ik over moest om niet over het asfalt te moeten heb ik maar links laten liggen, genieten van snel naar beneden te denderen en de “verloren tijd” van genieten terug in te halen, het was na tweeën en er stonden nog 40 km te wachten. Gelukkig voornamelijk bergaf tot een hoogte van nu 600m.

De stapstukken met enorme steenpartijen waren voor de namiddag. Als er iemand nog stenen nodig heeft, ik weet ze liggen. 78km, 1700hm en adembenemend zicht was het resultaat van vandaag. Morgen nog een laatste 600m klimmen en het Centraal Massief is gepasseerd.

van l’Arzon naar La Chapelle en Lafaye

Heet was het, en amper iets te vinden om te drinken, geen terrassen, geen winkels, en zelfs amper waterpompen. En dan maar stappen wat ik gisteren niet moest doen is er vandaag bijgekomen. Vanaf 4 uur begonnen met uit te kijken naar een bed, pas tegen achten had ik eindelijk een  gite etappe gevonden. Met in de buurt een Auberge. Uitgehongerd was ik, mijn noodrantsoen is er ook mee doorgedraaid, dat wordt morgen eerst zoeken naar een winkel. Volgens googlemaps zou er een “casino”  zijn  op een 6km. Wel zal ik daarvoor van de route moeten afwijken en 200meter dalen en nadien nog eens extra klimmen.

Vandaag was het echt een merde dag, een hoop stapstukken omhoog en omlaag, weinig mooie uitzichten, een bloed hete dag en dus ook geen bevoorrading. Over een afstand van 68km en 2400hm.

Was het de wijn van gisteren? Morgen een 1000hm minder, is dat dan een rustdag? Mijn knieën zullen het vertellen.

Van Langlonge naar l‘Arzon

Voor de verandering eens een bewolkte dag, niet zo heet als de afgelopen dagen. Maar wel zoals alle andere dagen direct steil omhoog, nu wel eens te fietsen, asfalt helpt. Maar als ik het geweten had dat Pradalles zo’n schoon stadje was, ontstaan uit uit burcht van de 15-de eeuw was ik gisteren verder door gereden, de moeite om nog eens langs te gaan. 2klimmen en afdalingen verder, met hier en daar (echt niet overdreven) wat stappen, bereikte ik na een 58km Le Puy en Vezelay. De GR liep hier kriskras door de stad, wat ook te begrijpen was. Mijn ogen hebben hun best gedaan zoveel mogelijk te zien van al het moois. Het was toen nog maar 2 uur in de middag. Om te stoppen was het nog veel te vroeg.  Netbook eens bezien, hoogteprofielen bestudeerd. De hoogtelijnen stonden nu reeds verdeeld over 25meter ipv om de 100m. Hoog zou het dus niet meer worden, steil mogelijk nog wel. Verder dan maar, 3 boebels moest ik nemen. Na de eerste was er weer een mooi gerestaureerde burcht te zien. Na de tweede een ander mooi dorp. De klim naar de derde was weer bezaaid met van die grote keien, de grootste keien hadden ze bijgehouden voor de afdaling …

Vandaag dus een heerlijke dag, met drie druppels regen, nadien terug veel zonneschijn. In totaal 90km en 1400h.

Vraag nu net een Cola, zit daar toch wel Glen Grant pure Malt bij zeker. En op tafel staat ook een Karafje wijn. De eerste alcohol sinds mijn trip. ‘t Smaakt…

En morgen, dat zien we wel.

Van Bleymard naar Langogne

Vandaag het eens rustig op ‘t gemakske gedaan. En ‘t viel mee, als het zo door gaat kan het percentage stapstukken flink omlaag. 2-stukken met flink wat brokstukken steil omhoog, steil is hier boven de 15%, tegen of over de 20%. Een stuk lagen geen brokstukken maar was ruim over de 20% en niet voor 100meter maar minstens een halve km. Toch weer mooie paden tegen gekomen alhoewel sommige erg leken op de Ardennese brede boswegen, allen langer in verticale zin. Dus ook omlaag. Veel omhoog over asfalt heb ik vandaag niet tegengekomen, wel heerlijk omlaag en ook eens snel. Heerlijk die wind. ‘t Was dan wel uitkijken naar die rood/witte streepjes die ergens op een boom in een zijweg geschilderd waren. Een hotel vinden was vandaag wat moeilijker, bij het derde hotel konden ze me een kamer geven. Het is hier vlakbij het meer van Naussac (heel mooi) en daardoor toeristisch.

Ondertussen begint de mechaniek van mijn fiets wel af te zien, alles zit vol stof en hier en daar begint er iets te piepen. Een busje kruipolie had ik nog moeten meenemen, kettingolie is niet goed voor de vering en te dik voor al de rest. Als morgen tijd heb in Le Pui en Velay eens zoeken naar een fietsenmaker.

Vandaag was het dus alles bijeen toch nog 72km en 1800hm.

van Cassagnes naar Bleymard

Ik ga hier niet meer vertellen hoeveel km’s ik vandaag weer te voet heb afgelegd, als gemiddelde kan je gewoon een 10% nemen dat ik alle dagen stap, naar boven en zelfs soms naar beneden. Naar boven is omdat ik Marc (broer van Jan) in gedachten heb die stelde (CTC2007) dat als je sneller te voet bent je beter kan stappen dan steeds op en af de fiets te stappen. Naar beneden eerder uit voorzorg principe, er is geen volgwagen om eens een wiel te geven (kreta2009) of bij een of andere val niemand om me op te vegen (Canada2010) als dat moest nodig zijn.

Gisteravond nog in gesprek geraakt met een aantal Fransen (in het Frans!!!) over van waar ik kwam en naar waar ik ging en dan nog met de fiets en over de GR. “Jij bent gek” kreeg ik als compliment. In het Frans had ik daar geen antwoord op. Maar genoten dat ik al heb. Was het niet van de mooie (onfietsbare) paadjes dan wel van de pittoreske dorpjes waar ze doorliepen. Of eens puffend boven geraakt van de immense uitzichten. Ook deze zijn evenals die van Canada niet in een fototoestel te krijgen. De diepten, de verten, de bossen. Maar duidelijk wel bewoond, door elk bos zie je een hele hoop (berijdbare) wegen lopen en hier en daar nog ligt een dorp. De zichten over de Larzac droog en kaal met vele ruwe steenfragmenten. Het totaal verschillend beeld over de Cevennen met groene wouden. En dan het panorama over de Mont Lozere, terug de droogte maar nu met allemaal kleine losgebroken stenen, precies een berg van op elkaar gegooide stukken steen. En dan kom je tussen twee hoogten aan de bron van de Tarn (eigenlijk de samenloop van twee andere beken), een door toeristen druk bezocht stadje.

Door het veel te warme weer mijn tocht van vandaag ingekort tot een 45km met 1800hm. Wat het morgen wordt, zien we dan wel weer, afhankelijk van het weer doe het stuk van vandaag erbij of stop ik na een 60km.

van Le Vigan naar Cassagnes

Het hotel in Le Vigan stelde niet veel voor: een bed, tafeltje en lavabo, douche en WC waren op de gang. En het ontbijt stelde al even veel voor: een 15cm baguette, een croissant, twee beschuiten en tas koffie en een potje confituur. Gelukkig had ik mijn voorraad fruitblikjes en fruitsap ingeslagen. Na mijn rugzak ingeladen te hebben, kon ik op weg, naar boven dat wist ik. En van een wandeling vorig jaar wist ik dat de paden in Le Vigan steil waren en moeilijk te rijden. De wandeling van vorig jaar was niets vergeleken met wat ik nu voorgeschoteld kreeg 1km asfalt omhoog en dan een bergpad op, echt niet te rijden. Na 2km veranderde het pad in een mooi gebetonneerd pad, niet glad, wel een 20% te doen tot de trappekes begonnen, ondertussen was de helling ook nog steiler geworden (25%), terug te voet dan maar. Dat laatste pad was ook niet de GR die ik had uitgetekend, drie mogelijkheden, het nieuwe pad nemen dat eruit zag als het eerste stuk klimmen, terugkeren (dat is een woord dat enkel goed is voor woordenboeken) of langs de asfalt oplaag naar de door mij getekende GR (de oude route). Dat laatste bleek de juiste keuze te zijn om toch een stuk te kunnen rijden. Waar de nieuwe en oude GR bijeen kwamen was het fietsen voor de volgende 4km gedaan. Na wat bijgetankt te hebben met cola besloot ik dan maar om over de asfalt een omweg te maken. Dat zou 3keer zover zijn dan de GR maar zeker berijdbaar. Ware het niet dat achteraf gezien de GR door het bos liep en de asfalt in de blakende zon 31° was het. Een les die ik maar zal onthouden zeker? Soms is de kortste weg toch de beste.

Na veel sukkelen dan toch boven geraakt op de Mont Aigoual 1565meter hoog, de hoogste top die op mijn route ligt. Nu zou het afdalen zijn, de paden lagen er beter bij, alhoewel de Rein-way blijft zijn nut hebben. Soms denk ik toch hier zou ik normaal gezien toch afrijden, alleen in het bos is toch wel een reden om het wat voorzichtiger aan te doen. Als je zelf niet kan bellen is er niemand die je uit de afgrond kan halen. Nu zit ik hier op een 700meter. Wat afdalen was, was soms nog klimmen tegen 18%, als ik dacht dat het volgens de hoogtelijnen vlak was, waren dat toch nog klimmekes van een 35meter (de hoogtelijnen staan hier 4Ometer uiteen).

Het komt er op neer dat ik volgens het hoogteprofiel de positieve hoogte over de 71km optel kom ik op iets van een 22OOhm. En als ik hetzelfde doe met de rit van gisteren kom ik op iets van een 24OOhm, daar zitten dan enkel de hoogteverschillen in van meer dan 25meter. Ik zal iets aan mijn polar moeten doen zodat deze niet steeds stil valt als ik aan een stapstuk begin, voor de hoogtemeters worden geteld moet ik een zekere snelheid hebben.

Morgen nog een zware dag in het centraal massief, waarna het wel wat kalmer zal worden.