dag zes,

Eindelijk nog eens een volwaardig internet gevonden. En ook wat tijd om hier iets te schrijven.

Uit verre geheugen dan maar om te beginnen:
Tja na die val, ik weet nog niet of ik de helle val heb meegemaakt of enkel het laatste stuk, en de daar opvolgende repatriëring, om niet te zeggen opgave, 's morgens terug vol goede moed op de fiets  gestapt.
De stress van de wedstrijd, of toch het nummer op mijn stuur, was nu beter te relativeren. Eindelijk tijd om eens rond te kijken, de wortels, stenen, bruggetjes op het gemak te nemen. Een klappeke te doen met ene van Philadelphia. Ondertussen ook de stopwoorden leren kennen. Hey? How are you? Where you from? "Oh, Belgium, thats nice." is dan ook steevast het antwoord. En dikwijls komt daar nog achter "I 've been in Brussels" of "I have an aunt in Tienen, or how do you say it". Of Keulen, Aken, Luik, Parijs, als het maar Europa is.
Squamisch was de omgeving waar we nu in vertoefden, hier was er een klein voordeel voor ons, de tweede dag hadden we hier immers met "endless biking" in doorgebracht. Na een tijdje die steile helling omhoog, puntje van het zadel in het oog van het ... om er toch maar te geraken. Dan de heerlijke rollercoaster omlaag, over voor gevormde paden, waar de bochten mooi omhoog zijn aangelegd. Wat niet belet uit de bocht te vliegen maar met een flow, van links naar rechts glijden, geen scherpe bochten, je zelf met je bike laten vlieden naar beneden.
Het mooiste van deze afdaling mochten we niet doen, net voor het mooie stuk begon moesten we naar links, gedaan met afdalen, klimmen terug. Maar wel genieten van de omgeving, een breed pad afgeboord met mooie bloemen. Na een tijd klimmen en enkele bruggetjes over begon de suspense van de dag, eerst nog langzaam, en als maar sneller omlaag, omhoog, afremmen voor de top om er niet over te vliegen zodat je de bocht nog net kan nemen in de afdaling, afremmen in de bocht omhoog, oeps geen grond meer onder de wielen, toch nog goed gekomen, terug omlaag, omhoog, omlaag, bocht links, rechts; mijn vingers grijpen rond het stuur, 1 vingertje aan de remmen. Fun, inspannend, ontspannend, groofy, niet direct een weg omhoog te zien, jammer.

De laatste nacht in het tentje dan op naar Wistler.

Dag 4 en 5

‘t Was inderdaad heel vroeg opstaan en nog altijd geen internet gevonden. Verbinding met GSM lukt ook niet, mogelijk nog een van de instellingen niet juist …

‘t Is hier niet te doen om even tijd te hebben iets te schrijven, ook het niet beschikbaar hebben van internet strooit natuurlijk roet in het eten. Een rustige vakantie met benen onderuit is het dus niet. Wel veel aanschuiven, voor ontbijt, start, onderweg op de tracks, bij de bikewash, bij de douche en het avondeten  Over de wc zullen we maar zwijgen, dat is soms wel een nijpend probleem. Om het aanschuiven tijdens het fiets te mijden probeer ik zo laat mogelijk te vertrekken zodat de grote massa vertrokken voorbij de eerste smalle passage is en de sliert van 500man en vrouw uitgerekt is.

Eergisteren eerste probleempje met fiets gehad, mijn achterwiel kwam los. De snelsluiter was daarbij ook omgebogen, niets ergs, ik kreeg mijn achterwiel terug vast. Door de haast van ‘s avonds (aanschuiven douche, bikewash, eten, binnen brengen fiets, en nog uitleg over de komende dag) volledig vergeten hier verder naar te kijken. Gistermorgen gebeurde hetzelfde, achterwiel los bij kracht te zetten om een korte klim te kunnen nemen. Wiel terug vastgezet maar nu bleef het niet goed meer zitten telkens bij het zetten van kracht kwam dat wiel uit de kader. Een brug, “zou ik of zou ik niet, moet lukken” en dat deed het ook. dan nog een beetje berop voorzichtig, kracht doserend. Maar het achterwiel kwam toch los. Het pad had links de berg, rechts was de grond een meter onder het pad, steil omlaag. Inderdaad viel ik natuurlijk de verkeerde kant uit … Met mijn rechteroor enkel meters lager op een steen, verder omlaag schuivend, hoofd eerst, fiets laatst. Een meter of vier lager lag ik stil. In volle paniek stonden Barny en Leo bij me. Die moest ik even kalmeren zodat ik zelf mijn hoofd kon vinden en kijken of armen en benen nog in juiste richting zaten. Geen problemen, enkel mijn oor voelde ik bloeden. Horen was geen probleem, ik was er toch niet gerust in alhoewel Barny na ontsmetten wist te zeggen dat het er niet zo erg uit zag. Dan maar te voet, hier en daar lopend om de rest niet te veel te hinderen, verder tot de eerste bevoorrading. Dat bleek toch nog verder te zijn dan ik eerst dacht. Dan toch maar bergaf op de fiets en bergop in kleinste verzetje zonder kracht te zetten. Op de bevoorrading hebben ze mijn oor grondig uitgewassen, zodat mijn oor vol vloeistof zat. Dan begonnen ze nog van alles te vragen. Alhoewel ik had gezegd had dat ik langs de andere aan doof ben. Op den duur begon die zelfs in het frans te klappen en heel veel expressie met zijn lippen te maken. De vloeistof dan maar uit mijn oor geschud zodat ik weer kan horen.

Ik kreeg de boodschap om mijn oor bij de volgende bevoorrading e laten reinigen. Ik dus verder, heelder stukken wandelend, afdaling voorzichtig omlaag. Tot de volgende bevoorrading 22km verder, daar hadden ze een stand van Shimano. Die gasten hebben me uiteindelijk verder geholpen met een reservewiel. Kon ik de volgende 21km toch op een normale manier uitrijden. Onderweg nog een eland gehoord, niet gezien. Vlug douchen eten, naar medics, eten en naar bike shop om te horen of ze mijn wiel konden maken. De stukken hadden ze niet bij, een af andere vijs aan lager vertoond barstjes. Maar het wiel van Shimano mag ik lenen tot het einde van de race.

Na een veel te korte pijnlijke slaap weer vroeg uit de veren voor de volgende rit. Het regende, veel zin had ik er niet in, maar na nog wat karakter gevonden te hebben toch op de fiets gestapt. Na een 5-tal km moesten we door een riviertje, tot de billen in het gletsjer water, ijskoud. Dan verder, het gewoon Britisch Colombia parcours war bruggetjes, wat wortels ontwijken naar beneden, wat over wortels wegschijven naar boven en hier en daar over zo’n dikke omgevallen boom klauwteren. In de miezerregen. En veel wandelen, omdat de stukken tussen die bomen en wortels te klein waren om op en af te stappen. Aan de tweede bevoorrading bleek dat ik toch wat te weinig gegeten had. Ik was even naast mijn fiets gaan zitten en direct stond er een medic naast me met de vraag of ik niet naast het vuur zou gaan zitten. Daar kreeg ik al meteen een zilverdeken rond me moest mijn natte kleren uittrekken, werden koekjes en drinken onder mijn neus geschoven. Of ze geen thee moesten zetten. Een prikje om suiker in mijn bloed te bepalen met direct een plakker erop. Eigenlijk wel hilarisch als je alle andere schrammen en bulten op mijn benen bekijkt. Suiker ok, maar van verder rijden was geen sprake meer, daar had ik ook geen zin meer in. Vanavond wat meer tijd gevonden om te douchen, mijn fiets op te lappen en te eten, als ik nu nog kan slapen ben ik er klaar voor om me morgen te kastijden.

Van eerste tot Derde dag

Jawade, had ik eergisterenavond nog een heel verhaaltje getypt en ineens sluit windows zich af. Alles weg.

Vermits geen internet ga ik proberen dit met GSM op te sturen, dus foto’s hebben jullie nog te goed.

Bij dag een kwam het er op neer dat onze Elias uiteindelijk gewonnen had met de Sandman. Ann ligt eruit met een ontwrichte schouder. Zelf ben ik ook overkop getuimeld op een onnozel stuk rots die op een brede afdaling uit het zandpad stak, ineens lag ik lager dan mijn fiets. Serieuze scheur in het vel van de ellenboog en een zere heup heb ik eraan overgehouden. met de nodige pijn grimassen heb ik de rit toch uitgereden. Eens aangekomen wacht een koude douche, letterlijk. Even langs de medics en dan bedje gedekt in een van de 300 tentjes die op het terrein opgesteld zijn. Bedje, laten we zeggen dat ik geluk had een lucht matrasje bij te hebben, alhoewel, er zit ergens een lekje in, dus maar op een schuimrubber matje van een halve centimeter, dat vlakt mijn contouren zeker niet uit. Gezien mijn zere heup en ellenboog kon ik ook niet zomaar op mijn favoriete kant liggen Slapen is hier dus amper bij.

Gistermorgen ook op een ontiegelijk vroeg uur uit bed om met de bus naar het volgend stadje gebracht te worden, welk stadje weet ik niet vanbuiten en vermits geen internet, kan je de naam van het stadje op de site van BCbikerace vinden (zie link hiernaast). Daar hebben we blokje rond gereden over weeral paadjes die eigenlijk onbegonnen werk zijn. omhoog over wortels of brede grindwegen, omlaag steeds over wortels, stenen, bruggetjes. Eigenlijk jammer, van de omgeving valt zo amper iets te zien. Je ogen 5 meter voor je wiel houden anders schuif je gegarandeerd uit of ga je over kop. De pijn in heup en ellenboog valt gelukkig nogal mee.  Het is eerder mijn andere heup die lastig doet. van het vele uit en inklikken begint die nu ook zeer te doen. zodanig dat ik mijn linker voet amper hoog genoeg krijg om hem op de pedaal te krijgen. Na het avondeten nog enkele cans (2liter plastic schenkkannen) leeg gemaakt. Waarna we om 22:00 zijn gaan slapen. Tot Telenet om 03:00 een Sms'je, ik direct wakker, “wat zou er thuis zijn?” stuurde om te zeggen dat internet van €5O internet gebruik in het buitenland de verbinding verbroken wordt. En dan begon het nog te waaien ook, en wij lagen in tentjes zonder piketten (om het dagelijks afbreken gemakkelijker te maken). En mijn luchtmatras was leeg, en de gerond hard… Veel slapen was er niet meer bij.

Vanmorgen  zag je direct wie hetzelfde was ondergaan, Theo zag er niet uit, Rein had ook geen oog dicht gedaan. Gelukkig waren Pascale, Hilde en Yolande enkele luchtmatrasjes gaan kopen in een plaatselijke winkel. Toch een paar mensen die een beetje zacht geslapen hadden. De tocht verliep vandaag weer, het begint eentonig te worden, door de bossen met de nodige slippertjes over de wortelen. Op de bevoorrading na een 14-tal km deden ze zenuwachtig gauwgauw nam iedereen wat chips, watermeloen en wat andere zoete brol. Hierdoor was ik vergeten mijn camelbag te vullen en nam ik niet de tijd om voldoende te eten. Ik heb het geweten, gelukkig had ik zelf nog xwat eten bij daar heb ik dan maar 3 stops voor ingelast en ook om eens te genieten van de bossen. Altijd maar racen is eigenlijk niets voor mij. En vermits ik eerder moet strijden om niet bij de laatste 10 te blijven. Zal ik er maar gebruik van maken om eens rond te zien of ik geen beer zien. Gisteren denk ik wel ze gehoord te hebben maar een beer heb ik tot hier toe nog niet gezien. En elanden staan alleen maar op de borden langs de kant van de weg. Alhoewel het zijn dezelfde tekeningetjes. Op de tweede bevoorrading heb dan maar de tijd genomen om voldoende binnen te spelen. Daar hoorden ik van Carl dat Pirre gestopt was, zo goed als volledig uitgeput. Dan is het moeilijk om de stronken en bomen te ontwijken. Na nog verder geploeterd te hebben stond er een enthousiaste wegwijster  die wist te zeggen dat het enkel nog downhill was zonder moeilijke stukken. Dat klopte tot het na de bocht omhoog ging. Downhill is hier dus gewoon omlaag met nog steile stukken omhoog. ‘t Is maar dat we de mensen verstaan.

Morgen is het terug om 6-uur omstaan, weer een korte nacht, maar onderweg zal ik wel wat slaap proberen in te halen. De grond in het bos is aangenaam zacht. En de commentaar van de andere bikers : “OK? Thats a good idee…”  Bay. Maar ik heb niemand zien afstappen om er bij te komen liggen.