Na een goede nacht te hebben geslapen en een groot petit dejeuner, 't was een ontbijtbuffet kon ik vertrekken vanuit de toch wel aangename Espace Stevenson. Over Stevenson kwam ik op verschillende plaatsen borden tegen met uittreksels uit zijn dagboek, waar hij zijn trip met ezel beschreef richting Santiago de Compostella. De GR7 die ik nu al van het begin ongeveer volg, is blijkbaar een van de vele routes naar Compostella, vandaar de vele wandelaars eventueel met ezel of vent die ik tegenkwam onderweg naar de andere kant.
Vandaag zou de toch gaan over Mont Lozere een berg van 1638m. Het vertrek lag op 714m een stijging van 900meter lag voor mij. En al van de eerste meter ging het omhoog een opwarmer naar 1300m.
Voorbij het simpele dorp Cassagnas, geen bakker, beenhouwer, café wel een kerk, bleef het omhoog gaan door velden die overgingen in een landschap van mossen. In tegenlicht leken de mossen een bloeiend paars heidelandschap waarin een voetstapbreed pad was uitgesleten. Op het steile pad lagen er nog enkele trappekes door een grote steen die niet weggespoeld was.
De zon stond nog laag, de temperatuur liep toch al aardig op. Mijn camelbag had ik enkel kunnen vullen met water, het zou nog een tijd duren voor ik een superette zou tegenkomen. Een fruitmacedoineke en wat droogvoer koeken, had ik nog wel bij. Buiten het noodrantsoen van isostarreep, gel en marsepein.
De omgeving veranderde van hele bergen van verweerde afzettingsgesteenten, geen basalt meer. Het pad liep over de kam van de berg, in de diepte lag het volgend stadje waar ik langs ging. Een afdaling over losgesteente, enkele poortjes, jonge wandelaars in de stilte van de omgeving. Omlaag, minder moeilijk dan omhoog, toch nog hele stukken te voet over trappekes van losse rotsen.
Pont-Montvert is een middeleeuws stadje van enkele straten waar de Rieumalet in de Tarn stroomt. In vroegere tijden was het niet rustig, onderweg staan enkele borden die niet enkel de vogelsoorten beschrijven die hier rondvliegen maar ook de geschiedenis van de stad en de verdedigingstactiek die gebruikt werd. Ook nu is het er nog niet rustig, toeristen verzadigen de 3 straten, zeker rond de middeleeuwse brug zitten de terrasjes vol.
De mogelijkheid om proviand in te slaan: een liter fruitsap, een blik spaghetti voor de verandering, een marsreep, 3 macedoinekes, 3/4 liter dan-up en een kleine saucisse. Dan een plaatsje gevonden op een terras, een grote cola en ijsje met 3 bollen. Die verfrissing was welkom.
De GR verder vindenwas niet zo eenvoudig, het moest omhoog zijn, blijkbaar was de GR nog maar eens verlegd, over de baan naar de goede richting dan wat volgens de GPS ook juist moet zijn. De goesting om af te zien op off-road was er in deze hitte niet. In het begin ging het over asfalt, een koppel op de koersfiets kon ik nog aan, voor even, bij de volgende bocht moest ik drinken, dorst, dorst. Ik heb ze niet meer weergezien.
Een lange asfalt weg nu eens rechts van de weg, dan weer links om toch maar in de schaduw te rijden. de GR liep boven mij in de blakende zon en stak wat verder de baan over om naar het riviertje te lopen. Ik was al zo hoog geraakt, nu weer omlaag vond ik niet direct het juist idee. Verder over het asfalt, met links van mij het GR-pad volgend, naast het verdomde riviertje Ruisseau de Prat Soutayran, met een weg die zachtjes omhoog ging. Bij het volgend dorp zou ik terug bij de GR komen, het volgend dorp in de verte te zien, bleef met al die bochten in de verte te zien. Suikers waren nodig, langs de kant van de baan macedoineke binnengelepeld. Steeds verder omhoog over het hete asfalt. Bij het dorp, of groepje huizen, aangekomen probeerde ik op de camping iets te drinken te vinden, vruchteloos, ook het hotel bleek eerder een vakantiehuis te zijn.
De tocht verder naar Mont Lozere ging hier verder over een breed verweerd zandpad. Een wandelaar liep voor mij, ik naderde. Bonnejour, een rare blik en ik verder omhoog. Naast het bos was het tijd voor de ondertussen lauwe spaghetti. Verschillende steenmannekes stonden naast het pad. Bonnejour, en de wandelaar ging me voorbij verder kwam ik die niet meer tegen. Tot ik blijkbaar een afslag na een korte afdaling gemist had. Bij de volgende klim, met mooi uitzicht was de wandelaar de weg aan het zoeken, dan komt een GPS wel eens van pas. Met een stafkaart en GPS zie je toch meer dan enkel op de kaart van de GPS. Na wat in en uit zoemen bleek dat we wel enkel km's verder onderweg waren maar dat de GR eigenlijk langs een bergbeekje liep waar fietsen zeker niet mogelijk was.
Het werd drukker, meer wandelaars, mooie paaltjes langs de weg die de volgende splitsing van GR's goed aangaven. Het pad werden verschillende smalle uitgesleten voetwegen. Een paal wees de richting naar de top van de Mont Lozere, nog eens een 50 meter hoger. Fietsers waren er niet welkom, en mijn fiets alleen achterlaten zag ik niet zitten. Ik had die nog een paar dagen nodig.
Eindelijk omlaag, een skistation passerend, een dubbele cola ging er wel in.Ondertussen was het 5uur geworden tijd om iets warmers aan te trekken en op zoek te gaan naar een slaapplaats. Het skistation leek me niet aangewezen. De weg ging omlaag en veel km's had ik vandaag niet gereden. Het dorpje,Bleymard, dat volgde zag er aangenaam uit, echter de bakker en beenhouwer waren gesloten en de kerk had ik niet nodig.
Volgens mijn GPS waren er verder door enkel hotels. Het eerst leek me gesloten. Enkele km's verder was nog een hotel. Alhoewel hotel is veel gezegd, een Nederlandse uitbaters, waar de receptie in de living was en die stomverbaasd was dat ik naar het noorden trok, iedereen trekt hier naar het zuiden. Het was trouwens volgeboekt. Na een telefoontje bleek het eerste hotel toch open. Een mooi hotel, met een lekker restaurant en goede bediening. Aan de overkant van de baan was een Match, spijtig genoeg net gesloten toen ik aankwam, de volgende morgen zou ik mijn voorraad macedoinekes, pasta en fruitsap kunnen aanvullen.
10uur45 over 42km, morgen zou ik toch terug aan 60km moeten geraken.
