De tocht van dag 2 had ik na nalezen goed beschreven, zie van, Le Vigan naar Casagnes.
Inderdaad wat ik me van die dag nog herinner was dat het warm was wreed warm.
Vanuit Le Vigan ging het direct bergop, eerst asfalt dan een klein paadje waar ik wel even naar moest zoeken. Dat was pas steil en spijtig dat er van die gladde stenen van 20cm hoog het rijden onmogelijk maakten. Na het "kerkepad" kwam ik in Aulas een mooi dorpje, bakker, beenhouwer, kerk en zlfs een restaurant, het was daar nog wel wat vroeg voor.
De GR ging verder over een gerenoveerd stukje met kleine kasseien verder omhoog, het puntje van mijn zadel net niet geklemd in het derde oog, op de 34 achteraan en de hartslag trachten te houden onder de 145. Mooi weggetje tussen 2 muren omhoog, met kleine trapjes waar met nog wat extra moeite net overheen gereden kon worden. Behalve, het kan toch niet blijven goed gaan de laatste trap was net te hoog en te steil om nog over te kunnen wippen en de hartslag was opgelopen tot 178. Tijd om de adem te zoeken, de GPS te bekijken en zoeken naar rood witte streepjes. De track was ergens beneden naar links afgedraaid, de rood/witte streepjes gingen verder omhoog rechts door het struikgewas. Het leek me slimmer om toch de track van de GPS te volgen. In volle vaart omlaag over de asfalt om naast een grote muur over een niet onderhouden pad omhoog te kruipen naar een kruispunt waar de GR een van de wegen was.
Tijd om wat vocht en suikers binnen te doen, het eerste macedoineke. De weg ging nog verder omhoog eerst tussen het hoge gras, de eerste afslag was een weg met mooie grote plavuizen, presies een weg naar een oud kasteel. verdomme, wel verweerd en glad, het gaat dat weer met dat stappen waarbij je wel van de weidse omgeving kan genieten. De blomme bezocht door de bie, de nevel die de bergen vertroebelt, de zon die de zweetdruppels laat parelen, op weg naar boven. De plavuizen werden grotere rotsblokken met grotere trappen. En dan eindelijk nog eens asfalt, een stukje dat gereden kon worden. De GR dook wel het bos in, ik verkoos op de macadam te blijven, foute keuze, de macadam lag in de ondertussen felle zon, het GR-pad lag onder mij, minder steil in een frisse schaduw. De Gr kwam terug samen om af te draaien op een brede weg, enkel km's verder een huis verscholen in het bos met in de tuin verschillende speeltoestellen, een ideale plaats als vakantie oord, weg van alle lawaai. Bleek dat dit een oud dorp was en geddeeltelijk bewoond, Pratcoustals, een ideale uitvalsbasis voor een week MTB-verlof.
Na even zoeken en dank zij een bereidwillige bewoner die door zijn twee honden wakker geblaft was vond ik het juiste GR-pad, aangenaam tussen de bomen en struikgewas en nog steeds omhoog, tijd voor mijn blik ravioli. Verderop mocht ik ondervinden dat er ook op iets grotere hoogte (800m) stuifzand te vinden is. En op het topje een cafe, Cola zou het worden en een gevulde drinkbus.
De GR ging direct de weg terug af steil omhoog door het bos, de weg leek onberijdbaar. Dan toch maar over de baan, zwarte baan, warme baan, lange baan, drie keer langer was de baan, ik had beter te voet door het bos gegaan. Ondertussen aan 1000meter geraakt, nog 500 te doen om boven aana Mont Aigoual te raken. En toch maar de asfalt gekozen, prachtige vergezichten over dalen met niets dan bossen, even voelde ik me in Canada, enkel de vele wegen door de bossen liet het verschil met de menselijk aanwezigheid zien. En het ging verder omhoog, omhoog, het werd nu wel hoog tijd om eens van die baan af te raken. De baan naar rechts, de GR rechtdoor omhoog via een zandpad, hier en daar begroeid met moshopen en rietgras, plassen kon ik ontwijken via het bos.
Boven kwamen de skiliften in zicht. Ik wist van de GTMC dat Mont Aigoual in de buurt was. De drukte nam ook toe, veel tijd tussen al dat volk heb ik niet genomen.
Ik kon bergaf, heerlijk,eindelijk. Het leek wel wat onwennig km's doen zonder puffen of hijgen. Na de eerste 200m ging de GR de baan over, 2 wegen waren daar, de GR ging langs rechts, ik ook. de weg werd een pad, na 300meter was ik blij met mijn tita-bike, het pad was "hoe noem je zoiets waar je nog kan over klauteren maar dat je geen pad kan noemen?". Was ik juist? Nog eens terug gewandeld tot het eerste merk teken, wandelaars die me vreemd aankeken en nog eens terug en nog eens terug en toch maar doorgebeten met mijn tita in 1 hand en de andere hand tegen de rotsen. Mijn fiets op de rug dragen was gewoon niet mogelijk. Trappeke op, tussen smalle rotspartijen, hier en daar was een kloof overbrugt met houten balkjes.
Het was toch de "juiste" weg, de GR ging verder en nu fietsbaar en omlaaag over brede paden door het bos. Verder stonden waarschuwingen dat het pad waar ik opzat aangelegd was door jagers, een mooie weg wat omhoog net te veel om van de voorgaande afdaling boven te raken. mooi zicht op de dorpjes beneden. Om uiteindelijk een weg te kruisen waar het pad stel omhoog ging; een 18%. en omlaag en een stukje omhoog, telkens maar 1 hoogtelijn van 40meter.
Ik was vast van plan bij het eerst volgend hotelletje te stoppen, ware het niet dat dit hotelletje niet meer bestond. Gelukkig ging het niet meer zo omhoog, wat echter ook niet wil zeggen dat alles fietsbaar was.
Ondertussen kreeg ik wel honger, mijn 3 fruitmacedoinekes en mijn blik ravioli waren op, ik had nog wat aangelengd fruitsap in mijn camelbag en een stukje marsepein geeft je ook wel een kick.
In het volgende dorp was ook een hotel volgens wat ik op internet gevonden had. Van ver kon ik het dorp zien, voornamelijk nieiuwbouw, een kunstmatig dorp leek het. Waar het hotel moest staan; stond eerder een groot sportcomplex, daar had ik geen zin in, nog even doorbijten, 't was toch voornamelijk bergaf, naar het volgend hotel. Het oude dorp had anders wel iets maar veel zin om te stoppen had ik niet.
Verder opweg naar wat naar beneden zou zijn: Espace Stevensson, Wat begon omlaag had toch nog een verraderlijke klim. Maar de laatste afdaling was om te snoepen. Nu een bed vragen en iets voor tussen de tanden. Ik had geluk ze hadden nog 1 bed in de gite. Een douche een was en dan na 1 pint aanschuiven aan het buffet opzoek naar de pasta.
Naast mij waren enkele Fransen aan het vertellen over een waal die de Belgische situatie had uitgelegd, het waren maar enkele Vlamingen die België zouden echt wilden splitsen. Het was toen nog augustus...
Heerlijk heb ik geslapen tussen al dat andere volk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten